ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Κάτι τέτοιες ημέρες που οι άνθρωποι ψάχνουμε

με την ποιότητα των ονείρων να ξανασμίξουμε.

Κάτι τέτοιες ημέρες που ο ήλιος αλλάζεις μεριά

μέσα σε αλλόκοτα πιο μέσα σε εύγλωττα στενά

σε ματιές αιώνων που φθάνουμε με το λουλούδι

στο πικρό τραγούδι που χύνεσαι ζωντανή οδύνη.

Όσα είδαν γρήγορα κι όσα έζησαν μάτια γλυκά!

Κάτι τέτοιες ημέρες που οι άνθρωποι ψάχνουμε

για μια ελευθερία που μας σφραγίζει μ’ ένα φιλί.

Κάτι τέτοιες ημέρες η αλήθεια δεν είσαι βουβή.

Όπως γεύεσαι το κάθε τράνταγμα θυσίας νωπής

και σε πεδία βολής που όρθια κρατιέσαι ακόμα.

Κάτι τέτοιες ημέρες που οι άνθρωποι ψάχνουμε

και με μεγάλες αποδράσεις κρατάμε τα κλειδιά

ως τα διαμπερή οικήματα της καρδιάς μας μέσα.

Έτσι κι εγώ στροβιλίζομαι με λόγο και με πόθο

με σκιά πιθανότητας με μια λέξη που είναι υγρή

κι από τόσες βλέψεις που είναι σαν τα μαχαίρια

ζητώ το αντάλλαγμα στα επερχόμενα θεάματα.

Κάτι τέτοιες ημέρες που οι άνθρωποι ψάχνουμε

κάτι αιώνιο κι ακόμα ντροπαλό τρυφερά θυμίζει

όνειρα που γελούν σαν αχτίδες που δημιουργούν.

                ΚΕΝΤΡΙΣΜΑΤΑ

Με τη φιλοξενία τόσων λυγμών ιερών

της δροσιάς της ικεσίας ευλογημένοι

ίδρωτες των αγώνων με τους αρμούς

μέσα σε μονοπάτια αιώνια και παρθένα

οι ίδιοι ουρανοί οι ίδιοι να μας αφήνουν

μόνιμη ελπίδα των ιδεών μας το νέκταρ.

           ΑΓΙΑ Η ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ

Αλλιώτικα τα πουλιά τόσων χαμένων

τόσων γραμμάτων χρυσών επιγραμμάτων

πουλιά τσαμπιά της αμεριμνησίας

όπως πετούν σαν να είναι μαγεμένα

όπως πετούν σαν να είναι αλαφιασμένα

κι ως τα ευρήματα που αναδύονται.

Αλλιώτικα τα πουλιά που πετούν ξανά

κι άλλα να μαζεύονται με το γέρμα

προς το ιερό της τέχνης μας μέρος

άλλα στην πλεύση των μελλοθάνατων.

Αλλόκοτα άλλα πουλιά δε χαρίζονται

ούτε στη Σκύλλα ούτε στη Χάρυβδη.

Τόσες πατρίδες των ανθρώπων

πατρίδες που σαν ρόδα ερωτεύονται.

πατρίδες που μοιάζουν με δολώματα

που τρέμουν που αλλάζουν που ερίζουν

που δεν κελαϊδούν που δεν δοξάζονται.

Τόσες πατρίδες των ανθρώπων

διαμπερή οικήματα που ανοίγουν

που τυφλώνονται στη δύναμη της ημέρας

με τις στιγμές τους σκοτεινά λουλούδια

με τις στιγμές τους σκοτεινά τραγούδια

να ταιριάζουν στην ηδονή της ατέρμονης

της ιερής ελπίδας που ο σκοπός αγιάζεις.

Οι παλιές ελπίδες των ανθρώπων

και μέσα στο ενυδρείο των μοχθηρών

μέσα στα μύρια πένθη τους να αντέχουν

και με τη δύναμη των φτερών

των πουλιών και των αγγέλων.

                       

                        Αλλόκοτα τώρα τα πουλιά

                        βάζουν και βγάζουν τα φτερά

                        με την αιωνιότητα σήμερα όλα.

                                                        

                                                          

  Η   Μ Ο Ν Ι Μ Ο Τ Η Τ Α 

       Τ Ο Υ    Κ Α Λ Ο Υ

Στίχος  η  ζωή  μου     

στα  μάτια  που  βρίσκεσαι

στα  χορτάρια  ο  λόγος 

με  τα  μυθικά  σχήματα 

της  καρδιάς  που  δένεσαι    

δέχεσαι  το  ποθητό

των  νέων  το  αίμα

ρίχνεσαι  στη  διαδοχή  πάλι.

 

Απ’  το  βάλσαμο  λέξη 

απ’  την  τραγωδία  αγκύλες

στο  κοινό  χρυσό  μας  δαχτυλίδι.

Αν  λείπει  το  ψωμί 

αν  λείπει  το κρασί

η αδιάκοπη  φυλλορροή.

                        

  ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ

Ο πρώτος σπασμός

στα σύνορα που ανατέλλουν

κι εσύ με προδίδεις

ακρίβεια του ισχυρού

Δέλεαρ ρίζα τ’ ουρανού

που μ’ ακουμπάς

μάσκα φοράς

κι η κρυφή ακοή

τα μάτια κολλημένα

στου πένθους

την τυραννική σχισμή

Κι όπως η μαγεία

το παλιό γλυκό κρασί

στον έντονο ρυθμό

της λεηλασίας φτερά

Πόρνες της αρεσκείας

στοιβάζονται σαν τις οπλές

που αιφνιδιάζουν

που μειδιούν στα νώτα

Κλείνουν προσεχτικές

σκιές κολάζονται

κι ο ελεήμων καιρός

χωρίς πρόσωπο

χωρίς ποιότητα

  

Χωρίς πατρότητα

ο πρώτος σπασμός

με τα φιλιά που αλλάζουν

χωρίς το ψεύτικο ροζ

Για μεγάλες επιδόσεις

για μεγάλα μαχαίρια

και σαν ελευθερία

και σαν μανία

μιας ύβρεως

μιας εύσχημης πνοής

και βροχές αλλόκοτων

θυρίδων βλέμμα.

Σαν κόμπρα πια

η ολοήμερη χαρά

η ευφρόσυνη πράξη

το μέλι που τρυγώ

το τόσο δα μικρό

το τόσο δα ιερό.

     ΕΚΚΡΕΜΕΣ

Λάμψεις που έχω

μέσα στη μοίρα μνήμη
δικό μου μέλλον.

     ΓΙΑ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ

Προσδοκούν της άμιλλας χωμάτινα σχήματα

αυτά τα μάτια των αλλεπάλληλων γυρισμών.

Προσδοκούν οι διαχύσεις των μελλούμενων

οι σβούρες των κοσμικών διάτρητες φήμες.

Προσδοκούν σκιές βασάνων αμφιλεγόμενων

οι φύσεις με το άρωμα των μεγαλουπόλεων.

Προσδοκούν τα χέρια της ίδια απεραντοσύνης

κι όταν έχουν μάτια για όλα τα απροσδόκητα

όταν βαραίνουν στην εξελισσόμενη εχεμύθεια.

Προσδοκούν οι αύρες πρόσωπα υπερηφάνειας

οικεία πρόσωπα ιερότητας που δε χάνονται.

Προσδοκούν ο ειρμός ο ένας μετά τον άλλον

και των κορεσμών που αναπτερώνονται

μυριάδες θύλακες σαν ανοιξιάτικοι ψίθυροι.

Προσδοκούν όλα όσα μας φαντάζονται

των μαντείων και των ψυχών σκαλοπάτια

που σαν όνειρα εισχωρούν και μας μοιάζουν.

Κι εμείς τι ακούμε

για το γνήσιο μιας πρώτης υπογραφής

πότε μπροστά στη ρήξη με το κενό

και πότε μπροστά στο άλγος της πορείας;

Πόσες φορές το πέλαγος που ορθώνεσαι.

Πόσες φορές όταν σταυρώνουμε κάθε τι ξένο

κάθε τι που μοιάζει με το σάρωμα των σκοπών μας.

Κι εμείς τι προσδοκούμε;

Κάθε ρόδο που μένεις είσαι το ρόδο του πορθητή

κι ο έσχατος των συλλογισμών ο πιο αστόχαστος!

Επιμένεις και θα περνάς,

ο ίδιος πάντοτε φωτεινός ήλιος

και μέσα στη θέληση των φωνών

δε θα τελειώνεις με την αγάπη των σκιών.

    ΛΕΥΚΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ

Όπως το σώμα μου ανοίγεις

λευκός διάδρομος κι ο αντίλαλος

κι ο άλλος σαν αντίγραφο
μεγάλων και λευκών πέπλων.

Της μέθης και της λήθης

της ηδονής λύνονται τα χέρια.

Όπως το σώμα μου πάθος

της κορυφής που με βγάζεις

και το είδωλο που με ξεχωρίζεις

μέσα στον υγρό λαβύρινθο.

Τρωτός κι ο κάθε υπαινιγμός

ο κόμπος του όλου πόθου.

Όπως το σώμα μου τρέμεις
κι οι αλυσίδες που με σφίγγουν

φεύγεις η ζωή με τα όνειρα

με τη σιωπή των πολλών

και των μόνιμα νικημένων.

Όπως το σώμα μου σαν λίκνο

με πομπές τόσα ψιχία στιγμών

που τα δέχεσαι η αλήθεια.

Στον αέρα και στο νερό

στην αιωνιότητα της υφής

ρίγος σαν πειστικό δημιούργημα.

κι όσος λόγος πικρός.

Τα λευκά τα τρωτά των νικητών

κι ένας χρυσός καημός της μνήμης.

Άρνηση όμως!

Όπως το σώμα μου μαντατοφόρος

λάφυρο βασιλικό βουνό στο κύμα.

Παλιές συστολές

κοιτίδες που σαν κηλίδες μένουν

παρά την έλευση και των θεών.

Με κάθε κρυφή αγάπη

με κάθε νέο λυτρωμό

οι πίδακες και τ’ αγκάθια.

Πώς πληγώνουν!

Το εγώ με κρύβεις

το ποίημα με το αίμα
ένα λευκο περιστέρι
μες στη βαθειά κορυφή.

            ΟΣΜΩΣΗ

Σ’ ακούω πάλι σ’ ακούω

φιλάς το λουλούδι που με κρατάς.

Σ’ ακούω πάλι γυρίζεις πένθιμο

είσαι νήμα όλης της αλήθειας

βγαίνεις η κραυγή. Σ’ ακούω

σ’ ακούω στη φλυαρία αυτή

στην έκπληξη πάντα λουλούδι

του Ομήρου σπονδή. Στον έρωτα

που ενώνεις η εικόνα η τίμια

η ρίζα με την ιστορία που έχεις.

Όσμωση και μεγάλους χρησμούς.

  ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ

Της τέχνης

της συνεύρεσης

καρπίζουν

μοιάζουν

ανατρέπονται

προσόψεις

των γυμνών ουρανών.

Ο ψίθυρος ιερών

ψόγος και έπαινος.

Εκεί

η ρίζα

ο αιώνας

η ανατολή

κρυφή

βαθειά η κορυφή.

               

     ΟΝ ΚΑΙ ΣΠΕΙΡΑ

Στης ηδονής το πνεύμα 

δείγμα υπεροχής στίγμα 

με γρίφο μένεις ο κρίνος 

στης ευχής την εσπέρα.

Ως την απτή θάλασσα

που φθονείς ο κριτής 

λύπης κρατάς στέμμα.

Εκκρεμές το όνειρο

της κάθε σταγόνας

με όμηρο την πληγή 

στην κορύφωση τρόπων

και της αγάπης.

Μνήμη μέσα σκίρτησες

φως η σκιά ακόμα

ηδονοπλέκεσαι

κι ο κρίνος λευκός

άλλο ξύπνημα της αυγής.

          Μαζί προσφορά και χαρά

          στο χάδι της λαχτάρας 

          που ακούμπησες

          ολόλευκος κύκνος κυνηγός.

          

          Άπειρο σώμα

          όνειρο μένεις

          στόμα μέσα στη  φωτιά

          στόμα που ξαλάφρωσες.  

 Σέρνεις το ον

 σέρνεσαι πρώτο

 σέρνεις μαζί η σπείρα. 


  

     ΜΙΑ ΚΛΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Να ήξερα με τόσα υπάρχοντα

με μία ακόμα πορφύρα του αρραβώνα.

Να ήξερα πώς είσαι αλήθεια!

Να ήξερα οι νύχτες πώς γιόρταζαν

και τα πρόσωπα με τη βαθειά σου μνήμη.

Να ήξερα πως χάνονταν

με τόσες ραδιουργίες του τόπου

και με τόσα επιστολάρια ύποπτα.

Να ήξερα πώς σε κρατούσαν

τόσοι αιώνες παρθένα.

Να ήξερα για την αποστολή

τόσο άψογος στην ευδαιμονία

των πιστών, των υγρών σου μίσχων

που κρατούν με την ποθητή φλόγα

χρυσά των ποιητών μέτωπα φόβου.

Να ήξερα με τόσα υπάρχοντα

για μια ακόμα πορφύρα του αρραβώνα!

    ΝΕΜΕΣΙΣ

Όλα τα απτά

είναι ονειρεμένα

ρόδα σταύρωσης.

     ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ

Είμαι εγώ, είμαι στο μάτι του θάρρους

στο μέτρημα με το κέντρο του βάρους.

Είμαι εγώ, που σε κατέκτησα με χρώμα

και σ’ όλο το εύρος φθόγγος αντίπαλος.

Είμαι σε δρόμους σκληρούς με δάκρυα

και στον κατάσπαρτο νόστο σου είμαι

χρώμα της πορφύρας ακμή της οδύνης

με όλα τα στέμματα, χυμένα σπέρματα.

Είμαι εγώ κι ένας άλλος, νέος ροδώνας.

ΘΥΡΙΔΕΣ ΑΫΛΩΝ

Βγάζουν πένθος

λουλουδιών αιώνες.

Όλα μιλάνε

όλα τα τάματα

τα σώματα

κυνηγημένων

ιδανικών.

Όλα αλλάζουν

στον οίστρο

του ονείρου

και οι δρόμοι

που αιμορραγούν

με το αβάσταχτο φορτίο
βρίσκουν καταφύγιο.

Βγάζουν πένθος
τον όλεθρο των ματιών.

                    ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ

Ευλογία του ρόδου που τόσο πολύ εγγίζουν

νύχτες αλλιώτικες όταν μεθούν για το γέλιο

κι ούτε λείπουν ομορφιές της περιφοράς σου

ούτε λείπεις ποτέ, στα πιο μαρτυρικά χρόνια.

Απ’ την ορμή των σοφών, των καθαρότερων.

  ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΕΟΣ

Θέληση που γεννάς ο σαρκασμός

μετράς ψηφίδες που σ’ αγκαλιάζουν

στα άλματα της καρδιάς που ζητάς

τις ευλογίες του όμορου πλήθους.

Στη διαρκή απαίτηση των καιρών

θέλησης σημάδι κι η φωτιά μένεις

χώμα και χρώμα συνεχόμενης ροής

ευθύνη διακριτή βαθύτερης λέξης.

Θέλησης ξεχύνεσαι πρώτη ελπίδα

κι ένα παιδί, ακόμα ωχρό, αφίλητο

που γιορτάζεις, που δεν αντιγράφεις

βωμούς βλέπεις με μεγάλα αστέρια.

Θέλησης κλωστή ταπεινών στιγμή

πλούτος των στοχασμών οικόσημο

κι εύλογο σκίρτημα τόσων σοφών

της ζηλευτής μαστοριάς ιστόρημα.

                        ΜΕΘΗ ΙΕΡΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑ

                 1

Αγνάντι ταιριαστό

πρώτο μου καύχημα

                 2

Άκρη πανδαισία

ίδια μεγάλη σημαία

ίδια ακροτελεύτια

ζητάς γαλήνη

                3

Δεν εισφέρω αγνότητα

προσθέτω στο κείμενο

τον Οιδίποδα

τον τύραννο του πόθου

                4

Φωτεινός τόπος

τρόπος της θύμησης

θεούς και ίσκιους

ακόμα ασπάζεσαι

                5

Με το χαλκείο στα πέλαγα

λείπουν τα κύματα 

μιας αρχαίας πνοής

                 6

Μάτια μαντεία

αρχέγονα μυστικά

κρύβονται πάθη

                 7

Γίνεσαι αλήθεια

στέρεο χώμα

στέρεο χρώμα

του ελέους σπόρος

                 8

Έλκονται έρωτες

πυρακτωμένοι

και σε δύσμορφους καιρούς

       

                 9

Βρίσκω κηλίδες

βρίσκεις μαζί μου

σύνορο σπέρμα

                10

Δίνη ιερή

της μέθης άδικος θάνατος

                11

Ισότιμα στον πόθο

κρατώ κατάφορτη

την αγωνία μέσα

                12

Πώς κυβερνώ!

Μάγουλο με μάγουλο.

                13

Ίδια γέρικη συκιά

πώς ταξιδεύεις

κι από βαθύτερα φύλλα

η ζήλεια

                14

Γυμνός αιώνας

γυμνός κοιτώνας

για την άλωση

μιας στιγμής

                15

Δόξα στο στήθος

η λαιμητόμος

κι εσύ ο μίσχος

                16

Πίσω απ’ το παραβάν

πίσω απ’ το συμβάν

όνειρο μυροβόλων

όνειρο ευνούχων

                17

Το απτό

το λαμπρό

ρέεις

μεγάλος έρωτας

μεγάλος λόγος

                18

Σβήνω το τρέμουλο

της συνουσίας αρώματα

                19

Γυμνός μαντατοφόρος

καπνός και τρόμος
βαθύτερα
κάθε ζωής η πρόσοψη

                20

Με την ποιότητα

συμπόσιο λαχταρώ

της αναλαμπής

τη γυμνότητα

                21

Κρατώ καταστάλαγμα

στην ανισότητα του καιρού

στην εναλλαγή του κτήτορα

ΤΟ ΑΠΟΘΕΜΑ

Κρατώ την κόψη

κρατώ το ποίημα

δικό μου κοίλο 

με την αίσθηση,

την παραίσθηση,

το απόθεμα χώρων

της πλούσιας λέξης.

Κρατώ την ποιότητα

την πατρότητα

την πνοή

που αλλάζεις

με τον αιώνα.

Μετά τη συνθήκη

μετά την κατάρα

μετά την ηλικία

στη σπορά της νίκης.

Κρατώ την κόψη

της σκλάβας ωδίνης.

Πόσα αρχέγονα

μάτια μαντεία.

Πόσες μάσκες

πέλαγα άλλα.

Κρατώ κατάφορτο

ισότιμο πόθο.

Τις βαθύτερες πληγές

απ’ την πόρνη

απ’ την αγία.

          ΑΠΑΝΕΜΙΑ

Σε φέρνει η πολλή αγάπη

σε φέρνει ο ερωτικός καημός

ο άβατος πόθος σαν αγρυπνάς.

Σε φέρνει ο πολύπαθος καρπός

η ρίμα κάθε υψηλού επισκέπτη

με τα γραπτά απ’ τα υγρά μάτια.

Σε φέρνουν ο Λίβας κι η Σφίγγα.

Σε φέρνει η ζυγισμένη λέξη

ο φθόγγος της παραμυθίας

της πιο ομιλητικής ανάγκης

η αμνηστία των στεναγμών.

Σε σπρώχνει κι η υπεροψία

πιο βαθειά προς τα κάτεργα.

Λαθρεπιβάτες επιμένουν

όλοι οι αξεδιάλεχτοι δρόμοι

κι οι αθώοι που λένε:

«Το σκουλήκι είναι ο κίνδυνος».

  ΟΦΙΟΔΗΚΤΟΣ

Να βρίσκω στο βιβλίο

ομοθυμία ονείρων

άγρυπνα βαδίσματα

με βιολιά κυρίαρχα

και στη μεγάλη ρίζα

η πλάνη που μάγεψες

μάζεψες φόβο

μάζεψες λουλούδια

τον ασεβή μου λόγο.

Μέθη απέναντί μου

κάθε ένστικτο έχεις

του πόνου η φυλακή.

Τα εμπρός σκιάζεις

σε ιαχές κρυμμένα

σε στάδια μνήμης

σε βολικά αγάλματα.

Να βρίσκω στο βιβλίο

ίσκιους που απαγγέλουν

έρωτες που καταλύουν

έμβρυα αναρίθμητα

χθόνιων ακροτελεύτια.

Μέθη απέναντί μου

και του νέου σπινθήρα

μαύρης οχιάς σκιά.

Στον οφιόδηκτο καιρό

να βρίσκω στο βιβλίο

τόσο αθάνατο πάθος

τόσης ζωής τους μύθους.

Μέθη απέναντί μου
κι ο κάθε σαρκασμός
πια, να μπορεί,
στην Ιθάκη να ταξιδεύει.

    ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Στο μέτρο της εικόνας που με διάλεξες

μέσα στη βαθειά μέρα με τα νοήματα

τόσων στροβιλισμών, να μένεις θέληση.

          Άλλα μάτια με πικρές, μικρές ηδονές,

ως μέσα στην υπενθύμιση του ωραίου.

Για το ίδιο πάθος που θεός με σκιάζεις

με κάθε γέννα με κάθε λέξη της ψυχής.

Λέξη της ψυχής και θυμάρι ευωδιάζεις.

Ο νέος σου νεκρός κι ο ίσκιος, όπου ζεις,  

για ένα στεφάνι και μέσα στον όλεθρο.

Αγνό σημείωμα και στη στάχτη επάνω.

Μέτρο της εικόνας για την ίδια κόλαση

δίκαιο πρόσωπο τόσο εξαίρετα αληθινό

δεσπόζεις με το ίδιο με το παλιό άρωμα.

Με την επιστροφή κάθε αλήθεια στερώ

κι αγαπώ τύψεις την πληγή ευγνωμονώ

ακέραιη που είσαι ωφέλειας η ανατολή.

Οργασμός, ποιητής της ρίμας, ο κόσμος,

με γιάτρεψες, ο μυθικός ήρωας, ο ξένος,

με το πέρας και της πρώτης αγνότητας.

Ταράζεσαι, υψώνεσαι, βέβαιη αθώωση.

Πολλοί αγέρωχοι που εξοστρακίζονται.

Μάτια διχάζονται στην αύρα της κλίνης.

Ακολουθάς, είσαι στο άστρο, εγρήγορση.

Όλα γεννούν, όλα για το δικό σου γάλα.