ΣΚΙΩΝ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ

Χρόνος στέκεις τοξικός και αβέβαιος

των σαρκασμών τον ουρανό κρατάς

τον ανθηρό

το ρημαγμένο

το γυμνό.

Με το χρυσό κλειδί

με το χρυσό σκαρί

χρόνος σελαγισμός

δόξα των ευρισκόμενων.

ΣΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

Τι κρύβουν οι ψήφοι και οι γρίφοι

τι κρύβουν ιχνευτές της νύχτας στο οικόσημο

όταν στο αέτωμα ανεβαίνουν

ως στην πανδαισία των σημείων.

Μετά από κάθε μεγάλη ημέρα

μετά από κάθε παράκληση ατέρμονη

θεοί και λαοί με το αστέρι φαντάζονται

με το χρυσό πέλεκυ των ισχυρότερων.

Αλήθειας πνοές συντροφιά για λίγους

και πόσο απόθεμα από χρυσό και ασήμι

ποιας παραίσθησης η ξεχωριστή τυραννία

και ηχηρής ακροβασίας ένας κήπος υπέργηρος.

Τόσα λέγονται για το μέλημα των πολλών

και με τα ιδεώδη οι πολλές πληγές αφορμές

εισφέρουν και τιμούν φωτιές κυκλώνουν.

Χρυσό ασήμι ταπεινό κάθε αστέρι φαντάζεσαι

με τις ιστορίες που κρύβουν οι κύκλοι γαμψοί

οι κύκλοι που νιώθουν των άγιων και αδύναμων.

Στέμμα κρατάς στο κάλλος της γέννας τον αφρό

στην κόψη των μακαριστών γλυπτών της νύχτας.

            ΑΝΕΓΓΙΧΤΟΣ

Κοιτάς ο ανέγγιχτος άγγελος

κοιτάς στο γυμνό καθρέφτη

ώσπου ίδια η παλιά αλήθεια

ίδια στη ρίζα της αποθέωσης.

Σπέρμα της χάρης στρώνεσαι

ο πειρασμός σε μέρη απόμερα

με τον πληθυσμό των μίσχων

με την ίδια ανεξίτηλη γραμμή.

Κοιτάς ο ανέγγιχτος άγγελος

στάζεις αλάτι δίνεις την πνοή.

                     

ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

-23-

Ανοιχτή πόρτα δος μου

ροή στο μέσα υλικό

που συνταιριάζεις

που γίνεσαι ο πηλός

Ανοιχτή πόρτα δος μου

μυστικά που σκορπίζεις

ανάμεσα στη φήμη

που δεν ολοκληρώνεις

Οι ώρες των ονείρων

οι ώρες των πανικών

κι όταν μαζί τέμνονται

Ανοιχτή πόρτα δος μου

απ’ το ασυλλόγιστο γάλα

απ’ την τέλεια ανατολή

απ’ το θηρίο που βρυχάται

μες στο κενό της σαγήνης

της βίας και της δουλειάς

Στο απόγειο της ρίζας

ανοιχτή πόρτα δος μου

με το λυγμό της τέχνης

Δος μου με το αίμα

δος μου με την έπαρση

με τη νέα φωτιά

με την εξόρυξη υλικών

άλλων χαμένων

ιδανικών κύκλων

Πένθη και πιστά φτερά

Ανοιχτή πόρτα δος μου

τα μωρά που φεύγουν

στον πλούτο των παλμών

Γήϊνα υγρά στρώματα

και κάθε αδάμαστου

τα μάτια και τα ταξίδια

Κάθε φορά πληγωμένα

Υπάρχουν σώματα

υπάρχουν στασίδια

κι ο σάπιος καιρός

Πατρίδα εκ θεμελίων

διψάς και πονάς.

   

    ΣΩΜΑ  ΦΙΛΟΞΕΝΟ  ΚΑΙ  ΑΘΕΑΤΟ

Σκεπάζουν   χρόνια  τραύματα  στο  πέλαγος

σκεπάζονται  οι  ντροπές  οι  φθαρμένες  γραμμές

όσα  πολύ   αγαπήσαμε  πάλι  θεριεύουν

όσα  μας  απώθησαν  και  απωθούν  τα  έργα 

οι  κραυγές  η  ομορφιά  να  επιμένουν 

ο  πόθος  να  βγαίνει  απ’ το  κέλυφος  που  σπάζει

η  κρίσιμη  στιγμή  των  αγαπημένων  στροφών

η  κρίσιμη  επιστροφή  της  ανέμελης  αγάπης

Σκεπάζουν  σημάδια  απ’  τη  συνηθισμένη  ζωή

στάχτες  πάνω  στο  βελούδο  και  η  ψυχή

στο  ολοπόρφυρο  φως  σκοτάδι

Γίνεσαι  δικό  μου  σώμα

γίνεσαι  φιλόξενο  σώμα  και   αθέατο

από  μάτια  των  κολάκων  μακριά

από  μάτια  του  σαρκασμού 

            της  πηγής

                     της  πληγής  που  μένεις

                                          3

       ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                         -22-

Οι βεβαιότητες με τόσους μνηστήρες

τα ψηφία αιώνων που σε παρακινούν

η κάθε σκιά του σαρκασμού με έριδες

που μας θυμούνται,  που μας τιμούν

σαν ένοχους μεταπράτες. Ακόμα σιγούν

και οι μορφές, που σε ακολουθούν

με κάθε μήνυμα, με κάθε δίλημμα

κι ο λόγος νέος να κουβαλάς δύναμη

στην τέχνη των πιο ελεύθερων σκοπών.

Οι αλληγορίες να σε αγγίζουν αιώνες

και μετά από κάθε ημέρα των παθών.

Μοιάζεις με κάτι μαύρες πεταλούδες

που δρουν και σα δόξες σημαδεύουν

κάθε πρωί ακόμα πορφύρα τόσο αγνή.

Έχεις ξημερώσει με μια άλλη ημέρα

μένεις η παλιά ευχαρίστηση αρετή

ως το φως της πιο μεγάλης εσοχής

μέσα στο δωμάτιο με τους ρόδακες

στα ολόχρυσα κειμήλια όλης της ζωής.

Όπου φαίνεσαι, όπως κι αν φαίνεσαι

της αμέλειας δεν είσαι ακόμα έρμαιο.

Τόσοι σε αγάπησαν και σε πολέμησαν

αντάλλαξαν τα δικά τους θαύματα

και σε προτίμησαν κλειστή φυλακή.

Πολλοί μισητοί και ερμαφρόδιτοι

κρατώντας διαρκώς χρώματα άρνησης

τα πάθη σου στα σκοτεινά τραγούδια.

Άνθρωποι έφθασαν με την ίδια σχεδία

οι μαύρες πεταλούδες μνηστήρες ζωής

τώρα που ολοκληρώνονται οι βασιλείες.

             

                      ΑΛΛΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

Άλλος  μετά  το  φόβο  μετά  το  άθροισμα  του νόστου

άλλος  ελεύθερος  κι  όπου  η  ασημότητα  καραδοκείς.

Μόχθος  ζωής  κι οι  ελευθερίες  που  σ’ αφήνουν 

σε μεγάλα  έργα  με  την  ίδια  αγωνία  και  χάρη.

                     

                          Άλλος  με  την  περιβολή  φιδιού μ’  εκπλήξεις  ελιγμών

σε  σύννεφα  καπνού  ανάμεσα  σε  θυμούς 

πικραμένοι  γνώστες   ζουν  μέσα  στην  απειλή.

Στον  αιώνα  στον  κανόνα  στο  λαβωμένο  σπέρμα.

                          Όλες  οι  κλήσεις  ασυρμάτων  όλες  οι  κλήσεις  κινητών 

όλες  οι  παραδοξότητες  με  το  καμάρι  κρυφές  ηδονές.

                      

                          Άλλος  τώρα  που  σμίγεις  με  τα  παλιά  χρώματα

σύγκρουση  ζωής   με  τις  σημαίνουσες  σκιές.

Απ’  τους  ιχνευτές  λάμψεις  του  αρχείου 

παίρνουν  με τον  άγγελο  παίρνουν  με τη  φωτιά.

Άλλος ο  μάντης  άλλος  ο  δαίμονας.

Φρόνηση  στο  αέναο  όσο  ο  μύθος ζεις

στο  θείο  κορμί

όσο  υπάρχεις  για  όλους  πρώτη  ελεύθερη  φορά.

ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                  -24-

Νέα Ιθάκη ακλόνητη

Νέα Ιθάκη μυριόλογη

Νέα Ιθάκη μυριόριζη

Μυριόπονη η αρμονία

                *

Ήρθε ο καιρός

σαν πέλαγος

σαν αστραπή

πάνω στη μήτρα

               *

Ο δρόμος ίσιος

ο δρόμος ίδιος

στον κολοφώνα

με το βλέμμα

με το στέμμα

              *

Νέα Ιθάκη της περιγραφής

της διαρκούς παραγραφής

ζωηρή με το κόκκινο άνθος

ως ουρανός και σαρκασμός

ως φυσική μουσική δε λείπεις

                *

Με τους άσημους

με τους γενναίους

τους χορευτές πληβείους

ωοφόρα τέκνα της απόδρασης

μέχρι το τέλος

            ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                -24-

Μέσα στη φιλόκαλη μέσα στη συνεχή ροή

τη μεγάλη θέληση η αγάπη αγκαλιάζεις.

Οι ευχές από άσημους, από γενναίους

όταν ο άγγελος, ο πυρσός μεσοπέλαγα.

Σβήνονται βιαστικές, 
ακατανόητες σπονδές

ο δρόμος που με πόθους καρπώνεσαι

στην ομηρία της αγάπης πέτρες φανταχτερές.

Παίρνουν στον κρημνό

τα γινάτια που τόσο αχόρταγα λαλούν.

Τα δυνατά που φεύγουν

ο ίσκιος της μεγάλης παραγραφής,

ο ίσκιος της ζώσας περιγραφής,

η σταγόνα της ζωής

στο ίδιο βλέμμα 
στο ίδιο στέμμα.

Είσαι ο καιρός που νοιάζεσαι

για όση αγάπη  

στο κείμενο με τη φωτιά που ζεις.

Ίδιος ο σπόρος,

το ζωηρό σου άνθος

στάζεις το φωτοστέφανο στη φυσική μηχανή

που βολοδέρνεις σεβάσμιος ο πιο μικρός θεός.

Σαν μια γενιά τα χρόνια

η ρίζα, 
η λαχτάρα

τα εμβατήρια μιας άνασσας

που έρχεσαι όλη η τιμή.

Ακόμα μαχαίρια με την αρχαία λαβή

τα ποτάμια και η αλήθεια,

τα ποτάμια και η συνήθεια,

το κίβδηλο στη μήτρα του κολοφώνα.

Νέα Ιθάκη ακλόνητη

Νέα Ιθάκη μυριόλογη

Νέα Ιθάκη μυριόριζη

Μυριόπονη η αρμονία.

                 ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                     -21-

Κι ούτε στερηθήκαμε τα ματωμένα σου βέλη

ούτε το φως, ούτε τη δόξα, το γυμνό φεγγάρι.

Ούτε τα είδωλα, του στεριωμένου μας τόπου.

Μηρυκάζουμε και προσκαλούμε τους θεούς

πάλι για την ένδεια, για τη γενική παραφορά,

κάτω απ’ τα δέντρα, σε κατάφυτη αμμουδιά

όπου αντέχουμε από αιώνες με τα μέλη υγρά,

με την ίδια έγνοια πως δε σε προσπεράσαμε.

Σαν λιποτάκτες, δεν αξίζουμε για τα φτερά

των θεών, που ορκίζονται όλοι οι κωπηλάτες

σαν λάμνουν, σαν περιστρέφονται αιώνια,

κι όλοι μαζί, όλοι με τον όρκο του νόστου.

Μια Ομηρική αμμουδιά βγαίνεις στο φως .

Λάφυρο οδοιπόρων, των θυελλωδών επών

μνήμη που κρατάς, καλύπτεις αποστάσεις

για το χρυσάφι, για τόσες απέριττες τελετές.

Όσα σ' αφήνουν, με τα πρώτα χαμόγελα

των ίδιων οδηγών, των ισχυρών τυράννων

πάνω από κορυφές βουνών που λάμπουν

κρυφά αστέρια με μας, σαν τύψεις ακριβές.

Μαζεύονται αιώνες ως το ωμέγα ξεπηδούν.

Πάλι οδυνηρή ματιά στη λέξη, στην πάλη

σε κρύπτες των βασιλικών κι ευφάνταστων.

Και η κραυγή των οινοχόων δεν τελειώνεις.

Βέλος της αποκάλυψης όταν επιστρέφεις

ο ίδιος ο βασιλιάς σαν μύθος σαν ουρανός.

Μέσα στο κοίλο για μια κόψη φαρμακερή

με το έργο ζωής, αέναο το φως επιταχύνεις

με απορίες, με συνειρμούς πιο απλής ζωής

μέσα στην ιερότερη μοσχοβολιά να ελπίζεις.

Όλος ο νόστος, όλος ο έρωτας αμφισβητούν.

Ζουν και οι νεκροί στα ρυάκια της μνήμης.

Της Πηνελόπης κρύβεις πρόσωπο η οργή.

Πάντα βρίσκονται τ’ ανάκλινδρα των θεών.

Λόγων φως μπροστά σε πύλη ορθάνοιχτη.

Μαζί μιλούν, οι λάμψεις ,που όλους ορίζουν.

              ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                 -20-

Από κάθε δικό σου που νιώθω ιερότερο

όλων το σώμα, μεγάλων πέπλων η αφή.

Σφίγγονται λουλούδια που αγκαλιάζουν

Της τόλμης και της αντοχής όσο ψηλά

αναστημένες οι παρουσίες των γιών σου.

Μια αγαπημένη, μια αλλοτινή αίσθηση,

όνειρο χρυσό κύλησες σαν φως στο χάος

κι απ’ των δικών σου το μονοπάτι ακούς,

απ’ τα φτερά, που δεν έχουν ακόμα σχήμα.

Τέτοια κατάβαση της νυχτερινής οδύνης

που σ’ ακολουθεί κι ένας θυμός μεγάλος

στη μέσα κρίσιμη ώρα του πιο λαμπερού.

Ποιός όρος σοφός ποιά τέχνη της αγάπης

του ονείρου δείχνει ακόμα πιο αληθινούς

πότε έναν Πρίαμο και πότε έναν Οδυσσέα

και πότε, όταν ταράζεσαι, όλη η αλήθεια

δείχνει πτώσεις ειδώλων που εξουσιάζεις.

Άλλοτε να ευγνωμονείς με την τόση πείρα,

την τόση ωφέλεια με το τελεσίδικο γεγονός.

Με μια ρίμα, με μια αγιότητα των κόσμων

διώχνεις μακριά το κάθε πιστό αντίγραφο,

την πλεκτάνη, που κρύβει την πληρότητα.

Πώς ακούνε, αλλόκοτα πετούν μνηστήρες.

Εξαίρετοι, αληθινοί, ο Πρίαμος ο Οδυσσέας

στων γιών το σώμα, στων μουσικών τη σκιά.

Δώρα του λυτρωμού κι αιώνιων καλπασμών

και με πόσα είδωλα της τέχνης που κάηκαν.

Πολλά περπάτησαν, δεν έδωσαν όμως φιλί.

Πολλοί αιώνες και πολλά ερωτικά κλειδιά

και ποιά θα ανοίγουν για τη νέα εκατόμβη;

Με ασπίδα κάθε λέξη πάνω μου πια κολλάς.

Ένα λίκνο κι ο στίχος, ένας τοξότης ελπίδας.

Σημαδεύει ως στα έγκατα της βαθειάς τιμής.

Όσος φόβος πλημμυρίζουν ασύλητα δάκρυα.

                        Πιο δυνατά, τα πιο μοιραία μεταμορφώνουν.

                        Κι ο θείος άνεμος πιστός στη μεγάλη αγκαλιά.

                       

    ΣΥΝΑΞΗ ΜΥΣΤΙΚΗ

Αν είσαι ρόδο στη σκιά 
που φωλιάζει ο τρόμος

μια κραυγή από σένα

μια κραυγή ερωτική

άγρυπνης νύχτας,

μιας στιγμής

ποδοπατημένη αλήθεια.

Αν είσαι ρόδο στη σκιά 

που έχουν σύναξη μυστική 
οι καρδιές,

όταν φουντώνει η αγάπη

που σε αρδεύει,

με ατέλειωτη ηδονή

από μαχαλάδες,

από ταραγμένες ψυχές.

Τόσος έρωτας αν είσαι ρόδο 

αν είσαι ένας ήχος γλυκός

ένας άνθρωπος τυχερός,

στο βάσανο του ονείρου

ανοίγεις σαν το μπουμπούκι.

Ρόδο στη σκιά 
που φωλιάζει ο τρόμος.

Όλα τα φιλιά 
όλα τα κόκκινα σημάδια

όταν γελούν,

όταν μιλούν

άλλα πολλά...

Ρόδα και πέλαγα.

       ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                        -18-

Ωδίνες και θάλασσες δε σ' αφήνουν

ποίημα των χρόνων ανθεί η καρδιά.

Λεηλατημένο τοπίο τη χαρά αλλάζεις

κι ο νόστος κλειδούχος  πειρασμός

με πανδαισίες που φαντάζονται

ως τους ύπνους τους φωτεινούς

ως τους ξύπνους των λουλουδιών

μέσα στην ηλικία των κάστρων,

μακριά μέσα στα μεγάλα όνειρα.

Ωδίνες και θάλασσες που σε γυρνούν

οι πόθοι της λεηλασίας ξεφεύγουν

                                    κι όταν σε εξυμνούν οι πιστοί οιωνοί

όταν σε βλέπουν που σαρκάζεσαι

μέσα στο άρωμα στο φως που αρδεύεις

κι ο νέος χρησμός ευδοκιμείς.

Δε σ’ αφήνουν αγκαλιές σε σπρώχνουν

στην ίδια πέτρα, στη δίκαιη προσδοκία

με την αιωνιότητα της ανατολής.

Δε σ’ αφήνουν οι αγκαλιές χρωμάτων.

Ωδίνες και θάλασσες κάθε αυλής

με το ψωμί μαλακώνουν στα όνειρα.

Των μνηστήρων πάθος ιδιάζουσας ζωής

κρατάς αρμονία τους μυθικούς καιρούς

στον ουρανό της  πίστης που δοκιμάζεις.

Δεν ερχόμαστε άδειοι ούτε τυφλοί.

Το τιμόνι που κρατάμε αστράφτει

με ένα ποίημα των χρόνων που ανθεί

κι η αμμουδιά  με τόσα σπάνια ηρωϊκά

σημάδια, ανάστατα απ’ το άδικο

με τόσες μεγάλες τρικυμίες των θεών

και με τις γεύσεις των άρτων της ζωής.

  Ο ΜΟΝΟΣΑΝΔΑΛΟΣ

Η ουλή με βρίσκεις

ο νόμος του νεκρού

ο νόμος του μετέωρου.

Και τα μάτια

λευκοί οδυνηροί κρίνοι.

Μοιραίο το αίμα με την Αργώ

και το άδηλο

το αδικαίωτο

της βασίλισσας.

                  ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                      -17-

Σαν φως τούτων των θεών τούτων των δαιμόνων

πέφτεις μαζί με το ψωμί με το κρασί στο πένθος

και με τρομάζεις με κάθε ασύστολη ρητορεία.

Είσαι ίδια ζωή, μια δύναμη πιο μεγάλης χαράς,

που χρειάζεσαι νέα όνειρα, κύτταρα στοργικά,

που σε βρίσκουν με το δράμα της πανουργίας

και με τη σκιά μισών θεών και μισών δαιμόνων

όταν όλα ακόμα μας αφηγούνται με τα ένστικτα.

Πιο απλωμένη σε χρειάζεται πάντα η θάλασσα

τα βαθειά της μάτια με τις ανελέητες αναιρέσεις

τόσους χυμούς πλάνης,  με την επίγεια αφή σου

και με τα γρήγορα, τα σπαραχτικά σου βήματα.

Πώς θα μας ενώνεις με την ηλικία του απείρου;

Από θρύλο σε θρύλο όταν το αηδόνι κελαηδείς

σαν μια σταθερή αξία των μεγάλων μας πόθων

η πόρτα ανοίγεις και αστράφτουν όλα τα μάτια.

Μέσα στο δίδαγμα δε σταματάς πνοή μαντείου

ν’ ακολουθείς, για να σε μαγέψει και να μαγευτεί

να σ’ αναγνωρίσει με τα καθημερινά αναφιλητά

σαν πέφτεις μαζί με το ψωμί στο πένθος ένα σώμα

και όπου μεγάλωσες σαν την λαμπρή πορφύρα.

Όπως έρχεσαι έτσι φανερά, έτσι και ξαναφεύγεις

μετρώντας και ξαναμετρώντας αιώνια χρώματα.

Και οι πληγές σου πάντα κρατούν τα αρώματα.

Οι ημέρες μας αναπνέουν φορτωμένες τη φωτιά.

Βυθίζονται τα μαχαίρια τα χέρια σου γράφουν.

Κι ένα ξεκίνημα της νέας ζωής ακόμα το όνομα

πάνω από τάφους ασύλητους πάνω απ’ το κρίμα

πάντα εσύ πάντα φλόγα των στιγμών πολύτιμη

να καις και να λογίζεσαι η κάθε σκέψη αληθινή.

Έτσι είσαι έτσι θα είσαι ένας σταθμός ελεύθερων.

Εσύ ένα νησί, ένα ποθούμενο της κάθε φιλίας μας.

Ευφρόσυνος ο ήλιος, ίδια τα πρόβατα ίδια λευκά.

Γκρεμίζεσαι είδωλο υπέρ των θεών μαντατοφόρος.

Ο κρυφός σου γιαλός είναι μεγάλος λογαριασμός

της νύχτας και της ημέρας η μνήμη όταν θα ζεις.

             ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                 -16-

«Οι αδυναμίες μου με συχώρεσαν»,

είπες σαν βασιλιάς, με το ιερό σου δίδαγμα

και με τη διάσπαρτη γονιμότητα του λόγου

που σου δόθηκε, την κάθε πληγή ν’ αγγίζεις.

Όλο το σώμα της έπαρσης να δοκιμάζεται

μέσα στην αρένα και μέσα στην επιτήδευση

όπου χρόνια σ’ ακολουθούν του χαμαιλέοντα

και άλλα πειστήρια, χρυσών συνοδοιπόρων,

που όμως χάνονται, όταν σφίγγουμε τα χέρια.

Ηλικία δεν έχεις όπως και η χρυσή σου σκόνη

διψασμένα να κρέμονται τώρα όλων τα χείλη.

Η φήμη σου σκληρή ακόμα καίγεται στο καμίνι.

Ο άγγελος, ο ποιητής σου, σκάβει το ίδιο σώμα

που η σκιά πίστεψες άλλη σκιά πολυθρύλητη

κι ακολουθούν σαγήνη και τα ωραία μέτωπα.

Τι δέος!

Με το ανατρίχιασμα  όλους μας δοκιμάζεις.

Στα γελάσματα και στα γυρίσματα της ψυχής

ένα πέλαγος κι ένα άλλο που τόσο μας πόνεσες.

«Οι αδυναμίες μου με συγχώρεσαν»,

είπες σαν βασιλιάς,  με τον ποιητικό σου οίστρο

σε ένα μεγαλείο στιγμής με το άλμα του άρματος

προς την ανεξίτηλη γραμμή του ίδιου θρόνου.

Με την αφετηρία για το θαυμασμό των δαιμόνων

άστρο του νόστου των καλών και των φοβερών

κατοικημένο από τόσα αληθινά που απορούν

με την αρχή της μνήμης και της παραφοράς σου.

«Οι αδυναμίες μου με συγχώρεσαν»,

είπες σα βασιλιάς, στην πιο βαθειά υπόκλιση.

       ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                          -15-

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Δεν έχω μνήμη, έχω μόνο φως

το δικό σου με κινδύνους και τρόμους

με την αγωνία,

για την αιώνια ψηλάφησή σου

μπροστά στις μαγεμένες ακτές

των παθημάτων σου.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Δεν έχω σφαλερές εκτιμήσεις

με τη γνώση του νόστου προχωρώ

και με ακολουθεί το ρίγος σου

που ανεβαίνω τα ίδια σκαλοπάτια

των σκοτεινών παλατιών σου.

Ακούγεσαι κλάμα των μνηστήρων

κι από μονοπάτια χορταριασμένα

το χλιμίντρισμα των αλόγων

που τρέχουν να σε προφτάσουν.

Και μια μορφή φθονερή πάντα

που όλο γυρίζεις πίσω.

Δε με κουράζουν τα ίδια βήματα.

Σκαλί σκαλί μυρίζοντας το βασιλικό σου

και των δικών σου ορμών το μέγεθος

σ’ αυτήν τη συσσώρευση του πένθους

και του χρέους.

Μπορείς και ακούς στην κάθε τελειότητα;

Δεν είναι παρθένα στο στήθος μου

η αλήθεια, στων αιώνων το πέρασμα

και στο μοίρασμα του διχασμού

κι όπου αλλάζουν στίγματα στη ροή

της πάλης.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Εξαπλώνεσαι σαν φήμη και σαν ηδονή

οι συστολές συνοδεύουν τα μάτια σου

Η ιδέα της κορυφής που διαρκώς φθάνεις

μέσα στην ομορφιά πλοκάμια απλώνεις.

Τρέμεις που με κρατάς που με φροντίζεις

οι ηδονές που θεριεύουν, γαντζώνονται

στην παρέκκλιση ,στην τρικυμία των στίχων

στην πολλαπλότητα της λέξης που γεννάς

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Πόσων αιώνων βιβλία γράφουν για ένα θρόνο

μέσα στη μέθη των λογισμών

για μια αύρα μυθικών ήχων

για μια άγκυρα των ονείρων;

Πόσο κοντά στέμμα και θάνατος

Πόσο κοντά στέμμα και ζωή

Ποια η ουσία κάθε περήφανου βασιλιά

που τον ακολουθείς και τον ζητά η φιλία.

Τώρα βαθειές συμπληγάδες σιωπής.

Κι εγώ που συμπληρώνω με ευμένεια

με ευγνωμοσύνη για το δρόμο του ποιητή

για τον πόθο που με εξέθρεψε

για όλη τη  μελαγχολική πορεία

τους πιθανούς συμβιβασμούς

το γέλιο και τους μεγάλους κλονισμούς.

Ελπίδες και κακεντρέχειες.

Φως που διαχωρίζεσαι περνάς τη γρίλια.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος

κι εγώ στην αναπότρεπτη αυτή πορεία

όπως πάλι μαζί τόσοι άγγελοι φίλοι

δούλοι, θεοί πάσχοντες.

Με την ορθότητα και με τους θρύλους

και σ’ αυτό το νησί λαιμητόμοι των χωρισμών.

Με τις βουλές των αρχαίων ονείρων

κι ένας Όμηρος πάλι χαρακτήρας της ζωής.

Με τη δόκιμη πεποίθηση

πως τα δάκρυα τρέχουν 
σε σβήνουν και σε κρύβουν

μέσα στη φωτιά.

Με σαρκασμό και πόνο

άντρες μέσα στη συνάφεια του σπορέα.

Και  μια μουσική τόσες ψηφίδες στο πέλαγος.