Α Ρ Ω Μ Α

Άρωμα  δοξαστικό  που  κρύβεσαι

άρωμα  αγρύπνιας  με  το  δώρο ουρανού

ξεπηδάς, φωτίζεσαι  με  το  ηδονικό  πρόσωπο,

πληγή  με  το  έρημο  φιλί  και  του  άλλου

το  φως,  που  όλο  δείχνεις 

που  όλο  διαλαλείς,

που  δε  μισείς 

οι  θεοί  το  ξέρουν,

οι  θεοί  φύλακες 

των  ονείρων  κρύβονται.

Άρωμα  δοξαστικό  στο  λίκνο  σου

φίλοι της  ομορφιάς  μέσα  στον  ίλιγγο,

μέσα  στη  σχισμή  ερώτων  που  φωτίζεις,

παίρνεις  στα  μέτρα 

του  μέλλοντος  σκιές,

παίρνεις  το  εύρημα 

των  άλλων  μαλαμάτων

μαγνήτες  εποχών  στην  εντέλεια 

σε  όλη  τη  μακρηγορία  του  πλούτου.

Άρωμα  και  αλήθεια  σαν  δαίμονες 

άρωμα  αέναο  βλέπεις 

σε  αυγή  και  σε  πάσχοντες,

σε  λήπτες  δώρων  και  φροντίδων 

δαιμονισμένων.

Τώρα,  όλες  οι  μνήμες, 

όλες  οι  οιμωγές 

σαν  όνειρα  που  κρύβει  γλυκός  αέρας,

ο  συνήγορος  της  έπαρσης 

κι  ανάμεσα  στο  αίμα,

όλο το  αίμα  της  ζωής 

όλο,  που  δέχεσαι  τον  παιάνα.

Άρωμα  δοξαστικών,  ως  πάλι  να  ξανάρχιζες,

θεών  και  δαιμόνων  αρχή  και  τέρμα.