ΚΡΟΥΣΗ

Η νέα οδύνη

η άρτια εικόνα

στην ευθεία των ορατών

στην ευθεία των ρόδων

στην πτήση των αηδονιών

που κρατάς η μεγάλη σκιά.

Δεν υπολείπεσαι

αιωνιότητα του ωραίου

αιωνιότητα των ομοιοτήτων

κι όταν τα χάδια ωριμάζουν

όταν οι πόθοι οιωνοί του πλήθους.

Δε σε θαυμάζω

σε ονομάζω παρήγορο

ορίζοντα που σπαρταράς

μέσα σε μυθικούς δρόμους

και με το χέρι μου σε κρατώ

ενώ με καλύπτεις, το δάκρυ

η τέφρα κι η μουσική.

Η νέα οδύνη

ο σαρκασμός του άνισου

προδοσία μέσα στα όνειρα

βαθειά ηλεκτρισμένη.

Κι αυτή η αγάπη

πέφτεις με το μύρωμα

με όσα δεν έγιναν

με χάρες της Αθηνάς

με χάρες της Αθήνας.

Κι αυτή η κορύφωση

πάλι μεγάλη σκιά ακουμπάς.

  

Ο μεγάλος αυλικός αφηνιάζεις

ο αυλός αλλάζεις το όνομα

της ευωδιάς και της πίστης.

Πάλι στα ίδια βήματα

οι αλυσίδες πρόσκαιρης σκλαβιάς.

Σε ονομάζω

κι η κρούση της ευφροσύνης ακόμα.