ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ

Μικροί θεοί

στο στίβο της ανατροπής

οι ημέρες,

οι νύχτες προσκαλούν,

λευκά και μαύρα κουταβάκια.

Λευκά και μαύρα,

που στριμώχνονται.

Ο συνωστισμός ελπίδες προκαλεί

με τα μεγάλα πρώτα όνειρα

όπως κοιμούνται,

όπως αγαπιούνται,

με την πρώτη σαγήνη τους

οι όμορφες λέξεις.

Θεοί τόσων μυστικών ρευμάτων

λυπημένοι και θυμωμένοι

κατεβαίνουν και ανεβαίνουν

στο στίβο,

στην ξαστεριά

με τα μωρά και το αιώνιο κλάμα.

Λένε οι μητέρες στον πατέρα

λένε σαν ένας στρατός τελευταίος.

Κλαίνε με την ατελέσφορη μουσική.

Κι ένα τείχος αδιαπέραστο

Μικροί θεοί και πάλι.