ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Στο μέτρο της εικόνας που με διάλεξες

μέσα στη βαθειά μέρα με τα νοήματα

τόσων στροβιλισμών, να μένεις θέληση.

          Άλλα μάτια με πικρές, μικρές ηδονές,

ως μέσα στην υπενθύμιση του ωραίου.

Για το ίδιο πάθος που θεός με σκιάζεις

με κάθε γέννα με κάθε λέξη της ψυχής.

Λέξη της ψυχής και θυμάρι ευωδιάζεις.

Ο νέος σου νεκρός κι ο ίσκιος, όπου ζεις,  

για ένα στεφάνι και μέσα στον όλεθρο.

Αγνό σημείωμα και στη στάχτη επάνω.

Μέτρο της εικόνας για την ίδια κόλαση

δίκαιο πρόσωπο τόσο εξαίρετα αληθινό

δεσπόζεις με το ίδιο με το παλιό άρωμα.

Με την επιστροφή κάθε αλήθεια στερώ

κι αγαπώ τύψεις την πληγή ευγνωμονώ

ακέραιη που είσαι ωφέλειας η ανατολή.

Οργασμός, ποιητής της ρίμας, ο κόσμος,

με γιάτρεψες, ο μυθικός ήρωας, ο ξένος,

με το πέρας και της πρώτης αγνότητας.

Ταράζεσαι, υψώνεσαι, βέβαιη αθώωση.

Πολλοί αγέρωχοι που εξοστρακίζονται.

Μάτια διχάζονται στην αύρα της κλίνης.

Ακολουθάς, είσαι στο άστρο, εγρήγορση.

Όλα γεννούν, όλα για το δικό σου γάλα.