ΙΝΕΣ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ

Όλα τα περίφημα πονάμε

όλα τα λεηλατημένα,

τα αφόρητα,

τα γνώριμα κενά,

τα κενά μας κουφάρια.

Πότε με πόθους

πότε με θαύματα

πότε με τα άστρα,

τα αδούλωτα κάστρα.

Με μόνιμη ταραχή,

με κραυγές για τη συντέλεια

και με πτώσεις,

με διαρκείς εκπτώσεις.

Συναντιόμαστε,

της διαρκούς εφηβείας οι πόνοι.