ΓΙΑ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ

Προσδοκούν της άμιλλας χωμάτινα σχήματα

αυτά τα μάτια των αλλεπάλληλων γυρισμών.

Προσδοκούν οι διαχύσεις των μελλούμενων

οι σβούρες των κοσμικών διάτρητες φήμες.

Προσδοκούν σκιές βασάνων αμφιλεγόμενων

οι φύσεις με το άρωμα των μεγαλουπόλεων.

Προσδοκούν τα χέρια της ίδια απεραντοσύνης

κι όταν έχουν μάτια για όλα τα απροσδόκητα

όταν βαραίνουν στην εξελισσόμενη εχεμύθεια.

Προσδοκούν οι αύρες πρόσωπα υπερηφάνειας

οικεία πρόσωπα ιερότητας που δε χάνονται.

Προσδοκούν ο ειρμός ο ένας μετά τον άλλον

και των κορεσμών που αναπτερώνονται

μυριάδες θύλακες σαν ανοιξιάτικοι ψίθυροι.

Προσδοκούν όλα όσα μας φαντάζονται

των μαντείων και των ψυχών σκαλοπάτια

που σαν όνειρα εισχωρούν και μας μοιάζουν.

Κι εμείς τι ακούμε

για το γνήσιο μιας πρώτης υπογραφής

πότε μπροστά στη ρήξη με το κενό

και πότε μπροστά στο άλγος της πορείας;

Πόσες φορές το πέλαγος που ορθώνεσαι.

Πόσες φορές όταν σταυρώνουμε κάθε τι ξένο

κάθε τι που μοιάζει με το σάρωμα των σκοπών μας.

Κι εμείς τι προσδοκούμε;

Κάθε ρόδο που μένεις είσαι το ρόδο του πορθητή

κι ο έσχατος των συλλογισμών ο πιο αστόχαστος!

Επιμένεις και θα περνάς,

ο ίδιος πάντοτε φωτεινός ήλιος

και μέσα στη θέληση των φωνών

δε θα τελειώνεις με την αγάπη των σκιών.