ΑΓΙΑ ΜΕΘΗ

Οι τύψεις μου μαζί νερό και αίμα

στο ποίημα ολοένα τραύματα βγάζω

στο ποίημα ακέραιος να διακρίνω

μέσα στον αιώνια λαβωμένο χώρο.

Για τη ίδια ματαιόδοξη προκοπή,

για τόσα πούπουλα απρόσμενα.

Οι τύψεις μου μαζί νερό και αίμα

συνεχόμενος πόνος επώδυνης επιείκειας.

Ολοένα εγώ ποθώ με τη γλώσσα

ολοένα εγώ ποθώ το δικό μου σπίτι

ολοένα εγώ ποθώ το δικό μου στεφάνι.

Ποιός άλλος, αλήθεια,με παραπλανείς

μέχρι τη δόξα των κελαρυστών νερών,

ανάμεσα σε κέδρους, που ψιθυρίζουν;

Ποιός άλλος με κρατάς φυλακισμένο;

Ποιό άλλο χλωμό πρόσωπο;

Ποίημα, τέλεια σε αγάπησαν,

δε σε χόρτασαν

και τα πουλιά των μεγάλων δρόμων.

Ποιός άλλος με κρατάς χωρις μύρο;

Μέσα απ’ τις χρυσές καρφωμένες πρόκες

ποιός άλλος περιφρουρείς την απλότητα;

Το άλγος ονομάζεσαι ποίημα.

Την αθωότητα επιστρέφεις ο καιρός,

άλλο βάλσαμο, αρχείο της μνήμης.

Άλλος οβολός της γέννησης, εδώ

σ’ αυτήν την άκρη,

η αρχή ρωγμής, όπου ανοίγεσαι.

Ποίημα, η ημέρα του πλούτου

Ποιημα και κρίνων έκπληκτων.

Η ώρα του χορηγού

η ώρα της μέθης,

της άγιας μέθης 
φθάνεις

και με κάθε ρόδο επώδυνο.