ΛΕΥΚΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ

Όπως το σώμα μου ανοίγεις

λευκός διάδρομος κι ο αντίλαλος

κι ο άλλος σαν αντίγραφο
μεγάλων και λευκών πέπλων.

Της μέθης και της λήθης

της ηδονής λύνονται τα χέρια.

Όπως το σώμα μου πάθος

της κορυφής που με βγάζεις

και το είδωλο που με ξεχωρίζεις

μέσα στον υγρό λαβύρινθο.

Τρωτός κι ο κάθε υπαινιγμός

ο κόμπος του όλου πόθου.

Όπως το σώμα μου τρέμεις
κι οι αλυσίδες που με σφίγγουν

φεύγεις η ζωή με τα όνειρα

με τη σιωπή των πολλών

και των μόνιμα νικημένων.

Όπως το σώμα μου σαν λίκνο

με πομπές τόσα ψιχία στιγμών

που τα δέχεσαι η αλήθεια.

Στον αέρα και στο νερό

στην αιωνιότητα της υφής

ρίγος σαν πειστικό δημιούργημα.

κι όσος λόγος πικρός.

Τα λευκά τα τρωτά των νικητών

κι ένας χρυσός καημός της μνήμης.

Άρνηση όμως!

Όπως το σώμα μου μαντατοφόρος

λάφυρο βασιλικό βουνό στο κύμα.

Παλιές συστολές

κοιτίδες που σαν κηλίδες μένουν

παρά την έλευση και των θεών.

Με κάθε κρυφή αγάπη

με κάθε νέο λυτρωμό

οι πίδακες και τ’ αγκάθια.

Πώς πληγώνουν!

Το εγώ με κρύβεις

το ποίημα με το αίμα
ένα λευκο περιστέρι
μες στη βαθειά κορυφή.