ΒΑΘΥ ΤΟ ΗΔΥ

Χώμα, δέξου βροχή ζεστή.

Σώματα γαλουχείς τέχνη

με τα μυθικά σου πάθη

και τόσες ουρές αλλόκοτες.

Λέξεις μέσα στην πληγή

το ηδύ μαζεύουν τα χείλη.

Ο πιο μεγάλος μας κήπος,

ο κύκλος των αμαζόνων,

χρόνος,

κι οι ποιητές εξαγνίζονται.

Οι ποιητές κρυφές αγκαλιές.

Με αθέατους τους ουρανούς

χώμα, δέξου βροχή ζεστή,

το μεγάλο στίβο των χαρίτων.

Πετούν τα πένθη, μαδημένα,

μένουν περιπολώντας

πολλοί,

λαθραία σπρώχνοντας,

προς τη μικρότερη σατραπεία.

Ένα το φιλί,

ένα ευαγγέλιο του μέλλοντος.

Ολικό πένθος στο χωρισμό

μένεις και μας ακούς,

μένουν οι χοροί πειρασμών,

ο ίδιος πάντα λαός,

στο ίδιο πάντα κατευόδιο.

Χώμα, δέξου βροχή ζεστή.

Λευκή σελίδα κι η αυλαία

δοξασμένο πάντα πένθος.