ΛΟΓΟΣ   ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ

Πρώτο καύχημα, σελίδες του φόβου, πιο έτοιμο το βλέμμα 

και με όλη τη λαμπερή, την επιθυμητή Κυριακή.

Η λύρα που ακολουθάμε, χορδή να κρατάς, τον κόσμο, τις

ευλογίες του μύθου, σε ό,τι σκεπάζει τη δική σου αυγή.  

Στο πένθος αναβλύζεις, θραύσμα της χρυσωμένης ρίζας.

Είσαι ο πρώτος λόγος, μέσα στα γένη, μέσα στους πόνους

χωρισμών, με μια κραυγή που ζεις και πάντα προφταίνεις.

Δεν είσαι ο καλύτερος και με τα μάτια σου, όλα λάμπουν,

όλα επινοούν, όλα και στις περίπλοκες αλυσίδες.

Δεν είσαι ο καλύτερος οι φλέβες στην κοίτη σου εισχωρούν.

Δεν είσαι ο καλύτερος νέος λόγος μέσα στο ορατό παιχνίδι.   

Σβήνουν οι πόθοι, γεννιούνται και μεγαλύτεροι κλονισμοί.

Δεν είσαι ο καλύτερος κι όταν σέρνεις τη δική μου μηχανή.  

Μέσα στο πυκνό μαρτύριο, μέσα στο δικό σου πάθος οδεύεις.

Μόνος και μέσα σε πολλούς, όπως βλέπεις, στα καλύτερα,  

στη βάναυση κρίση, στη χρήση πολλών μεταγενέστερων.

Μόνος και με πολλούς που τους ψάχνουν οι ζεστές λέξεις.   

Με αναπνοές των μεγάλων, ολόγυρα απ' την πατρότητα.

Μόνος και με πολλούς, λόγος πιο γυμνός, ο λόγος εξ αρχής.

Μόνος και με πολλούς, στα θραύσματα, που σου οφείλουν.

Λόγος τελείωσης με πολλούς και με άστοργους Οιδίποδες.