ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΩΝ

Είμαι ο υπηρέτης σου στη σκοτεινή γωνιά

σαν το κερί καίγομαι με τέτοια πλούσια λύπη.

Είμαι το χρώμα, που κρατάς, μάτι, η νέα ζωή,

σε στεριά, σε θάλασσα, σε πονηρούς καιρούς.

Είμαι η κυλιόμενη σκάλα, με τα νέα δρώμενα,

με τα φίδια, που με κεντρίζουν κι ακολουθούν.

Είμαι ο μαγνήτης, με τόσα μοχθηρά, με τυφλά

υπονοούμενα και της κάθε άκαρδης συλλαβής.

Είμαι το ρήμα, στην έξαψη μέσα στο καλντερίμι

κι όταν επιστρέφω, απ’ τα δώματα της χαράς.

Είμαι η πληγή του πατέρα, ακόμα δε χάνομαι,

με τόσους μυημένους, με ήχους του αίματος.

Τεθλιμμένος και πότε άρχοντας.

Είμαι η θέληση των φωνών με το ίδιο μύρωμα

στα ζήτω και στα χαίρε, με το ιδιαίτερο πέρας

στη χρυσή κλωστή που πλέκεις μαύρη αράχνη.