ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                 -16-

«Οι αδυναμίες μου με συχώρεσαν»,

είπες σαν βασιλιάς, με το ιερό σου δίδαγμα

και με τη διάσπαρτη γονιμότητα του λόγου

που σου δόθηκε, την κάθε πληγή ν’ αγγίζεις.

Όλο το σώμα της έπαρσης να δοκιμάζεται

μέσα στην αρένα και μέσα στην επιτήδευση

όπου χρόνια σ’ ακολουθούν του χαμαιλέοντα

και άλλα πειστήρια, χρυσών συνοδοιπόρων,

που όμως χάνονται, όταν σφίγγουμε τα χέρια.

Ηλικία δεν έχεις όπως και η χρυσή σου σκόνη

διψασμένα να κρέμονται τώρα όλων τα χείλη.

Η φήμη σου σκληρή ακόμα καίγεται στο καμίνι.

Ο άγγελος, ο ποιητής σου, σκάβει το ίδιο σώμα

που η σκιά πίστεψες άλλη σκιά πολυθρύλητη

κι ακολουθούν σαγήνη και τα ωραία μέτωπα.

Τι δέος!

Με το ανατρίχιασμα  όλους μας δοκιμάζεις.

Στα γελάσματα και στα γυρίσματα της ψυχής

ένα πέλαγος κι ένα άλλο που τόσο μας πόνεσες.

«Οι αδυναμίες μου με συγχώρεσαν»,

είπες σαν βασιλιάς,  με τον ποιητικό σου οίστρο

σε ένα μεγαλείο στιγμής με το άλμα του άρματος

προς την ανεξίτηλη γραμμή του ίδιου θρόνου.

Με την αφετηρία για το θαυμασμό των δαιμόνων

άστρο του νόστου των καλών και των φοβερών

κατοικημένο από τόσα αληθινά που απορούν

με την αρχή της μνήμης και της παραφοράς σου.

«Οι αδυναμίες μου με συγχώρεσαν»,

είπες σα βασιλιάς, στην πιο βαθειά υπόκλιση.