ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                 -20-

Από κάθε δικό σου που νιώθω ιερότερο

όλων το σώμα, μεγάλων πέπλων η αφή.

Σφίγγονται λουλούδια που αγκαλιάζουν

Της τόλμης και της αντοχής όσο ψηλά

αναστημένες οι παρουσίες των γιών σου.

Μια αγαπημένη, μια αλλοτινή αίσθηση,

όνειρο χρυσό κύλησες σαν φως στο χάος

κι απ’ των δικών σου το μονοπάτι ακούς,

απ’ τα φτερά, που δεν έχουν ακόμα σχήμα.

Τέτοια κατάβαση της νυχτερινής οδύνης

που σ’ ακολουθεί κι ένας θυμός μεγάλος

στη μέσα κρίσιμη ώρα του πιο λαμπερού.

Ποιός όρος σοφός ποιά τέχνη της αγάπης

του ονείρου δείχνει ακόμα πιο αληθινούς

πότε έναν Πρίαμο και πότε έναν Οδυσσέα

και πότε, όταν ταράζεσαι, όλη η αλήθεια

δείχνει πτώσεις ειδώλων που εξουσιάζεις.

Άλλοτε να ευγνωμονείς με την τόση πείρα,

την τόση ωφέλεια με το τελεσίδικο γεγονός.

Με μια ρίμα, με μια αγιότητα των κόσμων

διώχνεις μακριά το κάθε πιστό αντίγραφο,

την πλεκτάνη, που κρύβει την πληρότητα.

Πώς ακούνε, αλλόκοτα πετούν μνηστήρες.

Εξαίρετοι, αληθινοί, ο Πρίαμος ο Οδυσσέας

στων γιών το σώμα, στων μουσικών τη σκιά.

Δώρα του λυτρωμού κι αιώνιων καλπασμών

και με πόσα είδωλα της τέχνης που κάηκαν.

Πολλά περπάτησαν, δεν έδωσαν όμως φιλί.

Πολλοί αιώνες και πολλά ερωτικά κλειδιά

και ποιά θα ανοίγουν για τη νέα εκατόμβη;

Με ασπίδα κάθε λέξη πάνω μου πια κολλάς.

Ένα λίκνο κι ο στίχος, ένας τοξότης ελπίδας.

Σημαδεύει ως στα έγκατα της βαθειάς τιμής.

Όσος φόβος πλημμυρίζουν ασύλητα δάκρυα.

                        Πιο δυνατά, τα πιο μοιραία μεταμορφώνουν.

                        Κι ο θείος άνεμος πιστός στη μεγάλη αγκαλιά.