ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                          -14-

Όπου βρίσκω το δρόμο, ρόδο του χρόνου

και η ζωή σου και η ζωή μου, όπου είσαι

τίμιο φως, με μεγάλες φωνές του ονείρου.

Βγαίνουμε για να μας ακολουθούν πιστά

τα μάτια στο απάνεμο που μας ταιριάζει,

σε κάθε λιμάνι, που είσαι περήφανο φως,

που ακούγεσαι, υπάρχεις και μας κατέχεις

σαν μια αγκαλιά μυθική στοργικής αγάπης.

Μας περιμένουν άνθρωποι και θεοί ακόμα

και ίδιου ποιητή τα παλιά και τα αληθινά

καμώματα, στη θέαση του πιο μοναδικού

και του άσημου που σε όλους αντανακλά.

Τίμια ροή ζωής που ποτέ δε χαμήλωσες!

Σαν ρόδο που γέννησες, που έδωσες ισχύ,

στους ρεμβασμούς ακόμα λησμονημένων

σε ίχνη ανέμων σε ίχνη μεγάλων πενθών

σε αγωνίες χρωμάτων για τη νέα ποιότητα

για ένα θρίαμβο, για το δέος, για το σπέρμα

σ’ έναν κλοιό θανάτου πιστής πορφύρας

όταν έστηνες ένα θρόνο στην ψηλή κορυφή

κι ο καιρός που φαίνεσαι με την έκσταση

η γλύκα της ζωής με το όπλο το πιο ιερό

πάνω στη συμφορά αχτίδων του δρόμου.

Εμάς περιμένουν πάντα άνθρωποι και θεοί

Κάθε βλάσφημο κρύβει μέσα και σαγήνη.

Το πιο ηρωϊκό είναι ακόμα σαν τυφλωμένο.

Εμείς ο ένας! Κι ακόμα ολόλαμπρος ήλιος

της ζωής λουλούδι σ’ αγγίζουμε, παρθένο,

όπως το νησί αυτό το τράνταγμα του πόθου

ένα μυστήριο ηδονικής τριβής στο μέλλον.

Ένα φως τιμιότερο σαν πρώτο εφαλτήριο.

Νέα Ιθάκη του Οδυσσέα και του Τηλέμαχου

Όλη η οδύνη σπόρος κι ακόμα βασιλικός.

Κι αν όμως είσαι ακάλεστος  πάντα σοφός.

Σαν πρώτος και σαν έσχατος έχεις το φως.

Μια συγκατάβαση ζωής κι ο πλούσιος λαός.