ΕΞΟΡΙΣΤΟ ΜΑΛΑΜΑ

Ποίημα που σε ορίζω

σε νοσταλγώ ηδονικό

και τίμια σε εισπράττω

στιγμή στο σελαγισμό.

Ποίημα δε σ’ αλλάζω

ονειρεύομαι δρόμους

ονειρεύομαι στην άγια

ροπή στην κρυφή δέσμη

που ο δρόμος γράφεις

με τον καιρό μ’ αγγίζεις

και πλούτο μεταγγίζεις .

Των χρόνων σπάραγμα

των θρόνων στάλαγμα

αιώρησης η κάθε στιγμή

μέσα στον Παρθενώνα.

Ποίημα της όψης χρώμα

της φλόγας ευφροσύνη

και όλα μαζί τα μάτια

ο πλούτος αιώνων ρέεις

και πάντα μέσα εκεί

ως την τελεσίδικη πράξη

ως λατρεία στη στίλβη

όπου το πάθος διαρκεί.

Ποίημα που σε ορίζω

που στοιχίζομαι πάντα

στους θρόνους ανάμεσα

μακριά απ’ τα βέβηλα

μακριά απ’ τα ευτελή.