ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                      -12-

Άνθρωπος που ακούω απ’ τα μυθικά στίγματα

άνθρωπος στο βάθος των αρχείων της πίστης

σε κουβαλώ, πότε σαν όνειρο, πότε σαν πορεία

διχασμένος μεταξύ των βασιλέων και των λαών.

Ίδιες ιδέες  ακολουθούν μαγνήτες το παρελθόν.

Ένας μίτος μέσα στο φως που τόσα γνωρίζεις

και με έφεση ζωγράφου πετάς σαν τη μέλισσα.

Βάζεις και βγάζεις τα φτερά που μένουν αιώνια.

Μια αλληγορία των πιστών γυρίζεις η βλάστηση

που εισχωρείς σαν βελόνα στα σώματα ουρανών

και αντίρροπων δυνάμεων και τόσων εκλεκτών.

Ψυχές αιώνιες, χάρηκαν και χάθηκαν οριστικά.

Άνθρωπος που ακούω, που με σένα τώρα τολμώ

όπου σε βλέπω, ματαιωμένη και μαυροντυμένη,

υπαρκτή, να με κρατάς το ίδιο δικό σου αφήγημα,

σαν τον Οδυσσέα δεμένο στο πιο ψηλό κατάρτι.

Με αγαπάς, ο τόπος των πιο μεγάλων συμφορών!

Οι τοιχογραφίες που δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί

επιπλέουν σε θάλασσες, καρφιά, φθονερά κουπιά

κι από πάνω οι συμπληγάδες των νέων ορισμών.

Δίνες και πειρασμοί,  ένα ακόμα μεγάλο ποτάμι
ως τα ακρότερα, ως τα μόνιμα ερωτικά μυστικά.

Ενώ θρηνώ κι ενώ θυμάμαι, ξανανοίγουν πληγές.

Με τους κυκλώνες, που αψηφάς, ομορφιά στάζεις.

Εσύ γεννάς κι εγώ, ανάμεσα στους θεούς να πονώ.