ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                      -17-

Σαν φως τούτων των θεών τούτων των δαιμόνων

πέφτεις μαζί με το ψωμί με το κρασί στο πένθος

και με τρομάζεις με κάθε ασύστολη ρητορεία.

Είσαι ίδια ζωή, μια δύναμη πιο μεγάλης χαράς,

που χρειάζεσαι νέα όνειρα, κύτταρα στοργικά,

που σε βρίσκουν με το δράμα της πανουργίας

και με τη σκιά μισών θεών και μισών δαιμόνων

όταν όλα ακόμα μας αφηγούνται με τα ένστικτα.

Πιο απλωμένη σε χρειάζεται πάντα η θάλασσα

τα βαθειά της μάτια με τις ανελέητες αναιρέσεις

τόσους χυμούς πλάνης,  με την επίγεια αφή σου

και με τα γρήγορα, τα σπαραχτικά σου βήματα.

Πώς θα μας ενώνεις με την ηλικία του απείρου;

Από θρύλο σε θρύλο όταν το αηδόνι κελαηδείς

σαν μια σταθερή αξία των μεγάλων μας πόθων

η πόρτα ανοίγεις και αστράφτουν όλα τα μάτια.

Μέσα στο δίδαγμα δε σταματάς πνοή μαντείου

ν’ ακολουθείς, για να σε μαγέψει και να μαγευτεί

να σ’ αναγνωρίσει με τα καθημερινά αναφιλητά

σαν πέφτεις μαζί με το ψωμί στο πένθος ένα σώμα

και όπου μεγάλωσες σαν την λαμπρή πορφύρα.

Όπως έρχεσαι έτσι φανερά, έτσι και ξαναφεύγεις

μετρώντας και ξαναμετρώντας αιώνια χρώματα.

Και οι πληγές σου πάντα κρατούν τα αρώματα.

Οι ημέρες μας αναπνέουν φορτωμένες τη φωτιά.

Βυθίζονται τα μαχαίρια τα χέρια σου γράφουν.

Κι ένα ξεκίνημα της νέας ζωής ακόμα το όνομα

πάνω από τάφους ασύλητους πάνω απ’ το κρίμα

πάντα εσύ πάντα φλόγα των στιγμών πολύτιμη

να καις και να λογίζεσαι η κάθε σκέψη αληθινή.

Έτσι είσαι έτσι θα είσαι ένας σταθμός ελεύθερων.

Εσύ ένα νησί, ένα ποθούμενο της κάθε φιλίας μας.

Ευφρόσυνος ο ήλιος, ίδια τα πρόβατα ίδια λευκά.

Γκρεμίζεσαι είδωλο υπέρ των θεών μαντατοφόρος.

Ο κρυφός σου γιαλός είναι μεγάλος λογαριασμός

της νύχτας και της ημέρας η μνήμη όταν θα ζεις.