ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ (συνέχεια)

                          -13-

Σαν εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος

τον ίδιο δρόμο παίρνω της αιώνιας αρχής

της θάλασσας ν’ ακολουθώ τον οργασμό

Κι αν οι θεοί και στα στοιχειά μπροστά

κανόνες της ζωής και της φωτιάς μετρούν

εγώ στην έρπουσα φημολογία διστάζω,

ως άνθρωπος με μια  γροθιά να φανερωθώ,

στη ρίζα που μάτωσες και με τόσο δάκρυ.

Στα δέντρα και σαν πουλιά πετούν μαζί

οι λέξεις που λογχίζονται στην παρακμή

κι η νέα γενιά δεν έχεις ακόμα δικαιωθεί

μέσα στην ταραχή και στη φουρτούνα.

Σαν ουρανός και σαν δρόμος μένεις ιερός.

Δείχνεις πολλά να επιστρέφουν για σένα

μάτια θολά που σ’ έψαυσαν στην αμοιβή

σαν τα φεγγαροπρόβατα του Οδυσσέα

κι η μουσική του Ορφέα που ακολουθείς

καρτερία της αγάπης και της πάλλουσας

Πηνελόπης, που φθάνει στον υγρό καιρό

της ένωσής της με έρωτες μεθυστικούς

που τόσο φώτιζαν πριν κατεβούν στον Άδη

οι σύντροφοι μιας καταχθόνιας αμμουδιάς

που άφησαν οι νύχτες κι όταν γητεύτηκαν.

Τώρα στο πέλαγος ποιο όνομα αναζητάς.

Νησί της ίδιας καρδιάς έπαρση της ελιάς.

Όπου φυτεύτηκες, όπου ποτέ δεν αρνήθηκες.

Ταξίδια πουλιών όνειρα με το ξύλινο πλοίο

της ίδιας μοίρας, που ακόμα μας πολεμάς,

τρίαινα θεών με πόσες μορφές αγάπησες

κι ενώ ξεχνάς χωρίς ντροπή μας αντικρίζεις.

Έτσι μας ενώνεις της ζωής το ωραίο ταξίδι.

Σώμα γυμνό, σώμα ιστορίας και περηφάνιας.

Δεν κρύβεσαι, δε ζητάς δόξας ψευδολαλιά.

Τους κόμπους τώρα λύνεις χωρίς να έρπεις.

Τα πράγματα ψάχνεις, τα ζιζάνια και τις ευχές

στην απόδειξη της ζωής που ήδη κατάλαβες.