ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                                     -21-

Κι ούτε στερηθήκαμε τα ματωμένα σου βέλη

ούτε το φως, ούτε τη δόξα, το γυμνό φεγγάρι.

Ούτε τα είδωλα, του στεριωμένου μας τόπου.

Μηρυκάζουμε και προσκαλούμε τους θεούς

πάλι για την ένδεια, για τη γενική παραφορά,

κάτω απ’ τα δέντρα, σε κατάφυτη αμμουδιά

όπου αντέχουμε από αιώνες με τα μέλη υγρά,

με την ίδια έγνοια πως δε σε προσπεράσαμε.

Σαν λιποτάκτες, δεν αξίζουμε για τα φτερά

των θεών, που ορκίζονται όλοι οι κωπηλάτες

σαν λάμνουν, σαν περιστρέφονται αιώνια,

κι όλοι μαζί, όλοι με τον όρκο του νόστου.

Μια Ομηρική αμμουδιά βγαίνεις στο φως .

Λάφυρο οδοιπόρων, των θυελλωδών επών

μνήμη που κρατάς, καλύπτεις αποστάσεις

για το χρυσάφι, για τόσες απέριττες τελετές.

Όσα σ' αφήνουν, με τα πρώτα χαμόγελα

των ίδιων οδηγών, των ισχυρών τυράννων

πάνω από κορυφές βουνών που λάμπουν

κρυφά αστέρια με μας, σαν τύψεις ακριβές.

Μαζεύονται αιώνες ως το ωμέγα ξεπηδούν.

Πάλι οδυνηρή ματιά στη λέξη, στην πάλη

σε κρύπτες των βασιλικών κι ευφάνταστων.

Και η κραυγή των οινοχόων δεν τελειώνεις.

Βέλος της αποκάλυψης όταν επιστρέφεις

ο ίδιος ο βασιλιάς σαν μύθος σαν ουρανός.

Μέσα στο κοίλο για μια κόψη φαρμακερή

με το έργο ζωής, αέναο το φως επιταχύνεις

με απορίες, με συνειρμούς πιο απλής ζωής

μέσα στην ιερότερη μοσχοβολιά να ελπίζεις.

Όλος ο νόστος, όλος ο έρωτας αμφισβητούν.

Ζουν και οι νεκροί στα ρυάκια της μνήμης.

Της Πηνελόπης κρύβεις πρόσωπο η οργή.

Πάντα βρίσκονται τ’ ανάκλινδρα των θεών.

Λόγων φως μπροστά σε πύλη ορθάνοιχτη.

Μαζί μιλούν, οι λάμψεις ,που όλους ορίζουν.