ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                               - 7 -

Συμβαίνουν τόσα ειδεχθή, τόσα απρόσωπα.

Τόσες ημέρες τυραννικά που επανέρχονται,

υπόλοιπα ονείρων ως τις λάμψεις χρωμάτων.

Ευθείες παραπομπές ματωμένων συμβόλων,

μπροστά σε πιστούς, σε κρύπτες της καρδιάς

κι ο ίδιος Οδυσσέας της μνήμης κουρνιαχτός.

Συμβαίνουν στα φτερά που ολοένα σε πατώ

όταν στήνονται βάθρα με τα μεγάλα κύματα.

Όλη η ευεργεσία, όλη η γνώση πώς περνάς;

Άστατος ο καιρός και ίδιος αμείλικτος λίβας.

Σ’ ακούω κι όταν μιλάς για σωτηρίες πολλές

για ηχηρά, για αλλόκοτα που ευνοεί κι ο λαός.

Έτσι κοντά στην εξορία μου με το νέο αηδόνι

από πράξη σε πράξη κι από εντολή σε εντολή

με πλανεύεις, με ακουμπάς ρόδο σαρκαστικά.

Όσο με σπρώχνεις η αλήθεια στις γενεές ζωής

δεν είσαι πια αόρατη στη νοσταλγική στιγμή.

Όσο επινοείς όρκους αγγέλων της μαχαιριάς

συμβαίνουν τόσα κι όταν φυσάς ξανά ο νοτιάς.

Αηδόνια τρομάζουν για το φως της ομορφιάς.

Συμβαίνουν τόσα με σφραγισμένη την εντολή,

με τη μνήμη του ήχου κι απ’ τα χρυσά ερπετά.

Μιας πανάρχαιας μαστοριάς αέναο το πνεύμα.

Συμβαίνουν τόσα κι όταν φυσάς ξανά ο βοριάς.