ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ  -9-

                        (συνέχεια)

Σαν ποιητής σου όταν φρονώ με την ιστορία

με την καρτερία, με τη γενναιόδωρη πνοή σου.

Σαν στέκομαι μπροστά στων θερισμών τα έργα

άλλοτε τα κατακρίνω, άλλοτε με καλό σκοπό

πλησιάζω νέους ρήτορες, την ίδια αέναη μέθη.

Είμαι πιστός σου μπαίνω με φως ανάμεσά τους

με μια λαχτάρα ριψοκίνδυνη να τους ακούω

ν’ ακολουθώ τις ηδονές που ακόμα με δέχονται.

Σαν ποιητής σου που κρατώ αναμμένο το κερί

στον τόπο των ιδεών, στον τόπο των μυστηρίων

με το βλέμμα μου προσηλωμένο και λυπημένο

απ’ τη φθορά της αγκαλιάς και της ψυχής μου.

Ακολουθώ πάντα τα χνάρια ραγισμένου μύθου

για να φθάνω σε μια αρένα αμύητων μνηστήρων

φοβισμένων ακόμα απ’ των σωμάτων την ηδονή.

Όμως οι σιωπές δένονται όπως κι οι αλληγορίες

ταυτίζονται στα όρια των θεών και των ανθρώπων.

Ενώ προχωρώ στο σώμα σου που είναι σώμα μου

με σώζεις απ’ τη βουλιμία σκιών αυταρέσκειας

από ένα επιτιθέμενο μεγαλείο σ’ όλη τη διαδρομή.

Σαν ποιητής σου πόσο πολλαπλά ειδοποιημένος;

Μένω στο μέτρο σου με το μέλημα των ποιητών.