ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                        -18-

Ωδίνες και θάλασσες δε σ' αφήνουν

ποίημα των χρόνων ανθεί η καρδιά.

Λεηλατημένο τοπίο τη χαρά αλλάζεις

κι ο νόστος κλειδούχος  πειρασμός

με πανδαισίες που φαντάζονται

ως τους ύπνους τους φωτεινούς

ως τους ξύπνους των λουλουδιών

μέσα στην ηλικία των κάστρων,

μακριά μέσα στα μεγάλα όνειρα.

Ωδίνες και θάλασσες που σε γυρνούν

οι πόθοι της λεηλασίας ξεφεύγουν

                                    κι όταν σε εξυμνούν οι πιστοί οιωνοί

όταν σε βλέπουν που σαρκάζεσαι

μέσα στο άρωμα στο φως που αρδεύεις

κι ο νέος χρησμός ευδοκιμείς.

Δε σ’ αφήνουν αγκαλιές σε σπρώχνουν

στην ίδια πέτρα, στη δίκαιη προσδοκία

με την αιωνιότητα της ανατολής.

Δε σ’ αφήνουν οι αγκαλιές χρωμάτων.

Ωδίνες και θάλασσες κάθε αυλής

με το ψωμί μαλακώνουν στα όνειρα.

Των μνηστήρων πάθος ιδιάζουσας ζωής

κρατάς αρμονία τους μυθικούς καιρούς

στον ουρανό της  πίστης που δοκιμάζεις.

Δεν ερχόμαστε άδειοι ούτε τυφλοί.

Το τιμόνι που κρατάμε αστράφτει

με ένα ποίημα των χρόνων που ανθεί

κι η αμμουδιά  με τόσα σπάνια ηρωϊκά

σημάδια, ανάστατα απ’ το άδικο

με τόσες μεγάλες τρικυμίες των θεών

και με τις γεύσεις των άρτων της ζωής.