ΝΕΑ ΙΘΑΚΗ(συνέχεια)

                          -15-

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Δεν έχω μνήμη, έχω μόνο φως

το δικό σου με κινδύνους και τρόμους

με την αγωνία,

για την αιώνια ψηλάφησή σου

μπροστά στις μαγεμένες ακτές

των παθημάτων σου.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Δεν έχω σφαλερές εκτιμήσεις

με τη γνώση του νόστου προχωρώ

και με ακολουθεί το ρίγος σου

που ανεβαίνω τα ίδια σκαλοπάτια

των σκοτεινών παλατιών σου.

Ακούγεσαι κλάμα των μνηστήρων

κι από μονοπάτια χορταριασμένα

το χλιμίντρισμα των αλόγων

που τρέχουν να σε προφτάσουν.

Και μια μορφή φθονερή πάντα

που όλο γυρίζεις πίσω.

Δε με κουράζουν τα ίδια βήματα.

Σκαλί σκαλί μυρίζοντας το βασιλικό σου

και των δικών σου ορμών το μέγεθος

σ’ αυτήν τη συσσώρευση του πένθους

και του χρέους.

Μπορείς και ακούς στην κάθε τελειότητα;

Δεν είναι παρθένα στο στήθος μου

η αλήθεια, στων αιώνων το πέρασμα

και στο μοίρασμα του διχασμού

κι όπου αλλάζουν στίγματα στη ροή

της πάλης.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Εξαπλώνεσαι σαν φήμη και σαν ηδονή

οι συστολές συνοδεύουν τα μάτια σου

Η ιδέα της κορυφής που διαρκώς φθάνεις

μέσα στην ομορφιά πλοκάμια απλώνεις.

Τρέμεις που με κρατάς που με φροντίζεις

οι ηδονές που θεριεύουν, γαντζώνονται

στην παρέκκλιση ,στην τρικυμία των στίχων

στην πολλαπλότητα της λέξης που γεννάς

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος.

Πόσων αιώνων βιβλία γράφουν για ένα θρόνο

μέσα στη μέθη των λογισμών

για μια αύρα μυθικών ήχων

για μια άγκυρα των ονείρων;

Πόσο κοντά στέμμα και θάνατος

Πόσο κοντά στέμμα και ζωή

Ποια η ουσία κάθε περήφανου βασιλιά

που τον ακολουθείς και τον ζητά η φιλία.

Τώρα βαθειές συμπληγάδες σιωπής.

Κι εγώ που συμπληρώνω με ευμένεια

με ευγνωμοσύνη για το δρόμο του ποιητή

για τον πόθο που με εξέθρεψε

για όλη τη  μελαγχολική πορεία

τους πιθανούς συμβιβασμούς

το γέλιο και τους μεγάλους κλονισμούς.

Ελπίδες και κακεντρέχειες.

Φως που διαχωρίζεσαι περνάς τη γρίλια.

Σαν μια ψηφίδα στο πέλαγος

κι εγώ στην αναπότρεπτη αυτή πορεία

όπως πάλι μαζί τόσοι άγγελοι φίλοι

δούλοι, θεοί πάσχοντες.

Με την ορθότητα και με τους θρύλους

και σ’ αυτό το νησί λαιμητόμοι των χωρισμών.

Με τις βουλές των αρχαίων ονείρων

κι ένας Όμηρος πάλι χαρακτήρας της ζωής.

Με τη δόκιμη πεποίθηση

πως τα δάκρυα τρέχουν 
σε σβήνουν και σε κρύβουν

μέσα στη φωτιά.

Με σαρκασμό και πόνο

άντρες μέσα στη συνάφεια του σπορέα.

Και  μια μουσική τόσες ψηφίδες στο πέλαγος.