Ο  ΙΣΤΟΣ ΤΩΝ  ΧΡΥΣΩΝ ΒΡΑΧΙΟΛΙΩΝ

Οι μνήμες ζουν μέσα στο άτρωτο της μορφής

με την κορύφωση τους ξυπνούν κι αγρυπνούν

κι οι ένοχοι χιλιάδες κι οι σημαίες μεσίστιες

με τον απογυμνωμένο της κολάσεως το χορό.

Μεγάλα λόγια και της μούσας έρχεσαι μορφή

τυραννική στο κάθε παιδί του ισόθεου νόστου.

Τη σωτηρία κρατάς ερέτης έφηβος των ψυχών.

Βάσανα του θανάτου πάνω στην υλική αμοιβή

και τα μαργαριτάρια αστραφτερά να κλείνουν

από τακτικούς, από άτακτους μωρούς εραστές.

Οι μνήμες ζουν μέσα στο άτρωτο της μορφής

κι η χρυσίζουσα σκόνη έρχεσαι από μακριά

ή πέφτεις από τοίχους που γδέρνονται διαρκώς.

Κι αν αποτραβιέσαι πάντα ο δρόμος υπάρχεις

για τους συνεχόμενους κύκλους των ημίθεων

με τις στέρεες γεννήσεις από υπάρχοντα υλικά.

Πάντα ο χρόνος αφήνεις και στίγματα ηρωϊκά

στο χρέος του κόσμου,  μέσα κρυμμένα βαθειά

όπου κι ένα αστέρι απ’ την αγάπη λυτρώνεσαι.

Κι ο ιστός των βραχιολιών σαν μεγάλη υπόθεση

του φωτός, της σκιάς, της μνήμης του άτρωτου.

Κι εγώ για να προσθέτω με απροσμέτρητη τιμή

πρόσωπα λησμονημένα,  όπως λάμνουν αιώνια

κρύβοντας, στο μεγάλο λαβύρινθο, ίδιες βολές

ένδοξων ερώτων στην άφιξη και στη συντριβή.