ΞΟΜΠΛΙΑΣΜΑ

Στο φως και μέσα στην άπλα της πόλης

του ατόμου στίγμα είσαι ο μαρασμός

της αμηχανίας οι σκιές σου διστάζουν

δοξάζονται, αρνητικές, επίμονες ηδονές

δείγματα παρθενικά καταστροφής ροπές.

Στο αυγάτισμα ρόλων σα σκιές βιβλίων

οι φτερούγες αετών ανοίγουν ορίζοντες

μονάδες μικρών κλιμακούμενων πόθων

που σ’ ένα παλιό πιάνο τώρα βουρκώνουν

ξεχωρίζουν χωρίς σκέρτσα ωραιοσάτυρων.

Φθάνοντας μαγγανοπήγαδα να γυρίζουν

στη μεγάλη ανάγκη και στο ξόμπλιασμα

με χαιρετισμούς που προβάλλουν ήλιοι

από βαθύ ορίζοντα ποιητών ξεχωριστών

με μια πυραμίδα των πολύχρωμων σκιών.

Στο φως και μέσα στην άπλα της πόλης

πλανιέσαι, χτυπιέσαι, τέχνη που αφήνεις

βελόνες να μπήγονται μύτες αγχωτικές

στο βαρύ φτερό κάθε περιστέρας φήμης

που γυναίκες φθάνουν με τσιριχτές φωνές.

Μέσα στην αμηχανία κρύβεσαι σαρκασμός

του ατόμου στίγμα των κόσμων μαρασμός.