ΡΩΓΜΕΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗ

Απ’ την ιστορία μας πρόστυχο μπάλωμα

η λαγνεία αυτή ακόμα μας τυφλώνεις

τόσα αφόρητα τρέμουν τη μετριότητα

λάμψεις της πληγής τα μεγάλα αστέρια.

Απ’ την ιστορία μας πρόστυχο ανάθεμα

και με πόσα κλειδιά ανοίγουν οι πόνοι

άγουρα χρόνια κοσκινίζουν την άμμο

οι πύλες υποχωρούν και μας αφήνουν.

Θάνατος και ζωή παλεύουν με χρώματα

μουσκεύονται αυτά που νιώθουν φρίκη

τα πέρατα που τόσο πολύ μας κολάζουν

οι φροντίδες στην πληγή όλες φαίνονται.