Στη Βίκυ Καποτά

             Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Στο βάθος κόσμων απλώνονται

ζωγραφιές των μεγάλων πόνων.

Οι καρτερίες επιμένουν

οι εραστές σε δυνατές στιγμές

οι πληγές που διαρκώς τρυγούν

κι εγώ που αφήνω τα χέρια

στο ίδιο ακόρεστο μείγμα

στο ίδιο άκακο προσκύνημα

γιατί φαντάζομαι.

Στο βάθος της μοναδικότητας

σ’ όλο το άπειρο του τόπου

στην εκκόλαψη των χρησμών

στην παράταση της ευσπλαχνίας

στη φιλονικία πυρακτωμένων αντίλαλων.

Γιατί φαντάζομαι

μια βλασφημία και μια γαλήνη

ένα πρόσωπο κι ένα υπέρθυρο

για τα εμβατήρια μιας άνασσας.

Γιατί φαντάζομαι

τους σκορπιούς που δεν ξεχνούν

ούτε το πνεύμα ούτε το νεύμα

ούτε τα λάφυρα ούτε τις αφέλειες

ούτε τα τέλεια χτυπήματα.

Γιατί φαντάζομαι

ομηρίες και ελεεινές ηδονές

και πόθους που ο δήμιος καρπώνεσαι.