ΠΑΝΤΑ Η ΠΕΙΡΑ

Και με την τέχνη μας ρόδο

με την τέχνη, που σε προκρίνουμε,

που σε διακρίνουμε,

και με μια γρατζουνιά

που αφήνεις η μοίρα

με τα υπόλοιπα αδέλφια τα αγαπημένα.

Με τα ιάματα που σε καλύπτουμε

με τις τυφλές που ανακινούμε παρορμήσεις.

Έχουμε τόσα γένη,

έχουμε αδελφικούς κύκλωπες

που μας πετάνε,

γρανιτένιους βράχους

κι εμείς κατρακυλάμε.

Ο Οδυσσέας, ξέκοψες απ’ τη μαγεία

ανέσυρες τον κοινωνό κλειδούχο μαστό

και της μάχης τους πιστούς συντρόφους

που σφράγισαν τη δική μας ιστορία.

Ανάμεσά μας, πάντα το ρόδο μυθικό

με την τέχνη, αιώνιο της αγωνίας βόλι.

                                   

                                               Κι η φήμη αρμενίζοντας πλατιά

                                               κολλημένη με το δοξασμένο πλούτο

της Πηνελόπης ξαναπλάθεις το μύθο.

Εμείς, κρατάμε της ηρωϊκής ημέρας

την πυρά,

που όλα τα χρώματα της πείρας σπέρνει.

Έτσι αφθονούμε

έτσι νικάμε,

μικρές ηδονές με τα μεγάλα σκήπτρα.