ΑΙΧΜΗ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑ

                  

Μάτια σέρνουν στην πληγή

ατέλειωτων ταξιδιών πορφύρες

τύψεις γράφουν χωρίς όνομα

τύψεις με ρίζα ακυβέρνητη

Σώμα στοχασμών ανοίγεσαι

αρχή και τέλος

αίμα της έπαρσης

θείο κορμί ζωής ταυτίζεσαι

Στέλνεις μία λαλίστατη αιχμή

Άρωμα δοξαστικών καιρών

θεών και δαιμόνων

ακαριαίων

με ζεύξεις των ζευγαριών

ακόμα και με πολλούς

συνηγόρους μνήμης

Μάτια παλιά υγραίνονται

μάτια μπουμπούκια ελεύθερα

ως την αφή

που διψάς για τα όνειρα

Πένθη απ’ το δικό σου γύρισμα

ως το κοίταγμα άλλου, γαλάζιου

                 ματιού του ολέθρου .