ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ

Γνωρίζω τις μεγάλες αταξίες και δολοπλοκίες

τις αγωνίες που οδηγούν τους ποιητές στα έργα

τους αιώνες, που μακραίνουν τους λαβυρίνθους.

Γνωρίζω τους κόλακες, που διέξοδο αναζητούν,

τα ζιζάνια, που σέρνουν, καιρούς καχύποπτους.

Θύρες που ανοίγουν στη φήμη και στη σκληρότητα.

Γνωρίζω τις δυστυχίες που αναζητούν πατρίδα

με το γλυκό γόνιμο πόθο πιο δίκαιης συγκίνησης

απ’ το λίκνο τους μέσα με τον ίδιο πονεμένο νου.

Γνωρίζω τα μεγάλα λιμάνια με φωτεινά χρώματα

τις ιδέες που ενώνονται με ποθητούς συνειρμούς

μέσα σε χαλάσματα ή μέσα σε μεγάλες σήραγγες.

Οι σημερινές αντοχές με τη ντροπή των λέξεων,

με τα μεγάλα παθήματα, πατήματα των ρητόρων,

όλα θα φανερωθούν, κρυφές στιγμές των κανόνων

και των ύπνων, που θα χαθούν με όλα τα βάσανα.

Γνωρίζω της ζωής ίχνη που ακολουθούν σώματα

μοναδικά αρώματα, σε μεγάλα ύψη με τις πληγές,

με τ’ αναστήματα, των πόνων, που θ’ αναστηθούν.

Γνωρίζω τη μεγάλη πομπή πίστης συνεπαρμένης,

τις ψυχές, μέσα στο γόνιμο μύθο που τις κατοικεί,

μακριά απ’ τα κούτσουρα, τις ρίζες των τυράννων,

μακριά κι απ’ αυτήν, την εκκολαπτόμενη υπεροψία.

Μέσα στο καμίνι της γραφής δόλος δε θα υπάρχει.

Μαζί κι οι κρίνοι, τ' αγκάθια, αλλόκοτοι θερισμοί.

Γνωρίζω τις γοητείες, τους αλαλαγμούς της Ιθάκης

και τα πέλματα, που ποδοπατούν, όλη μας τη ζωή

και τους προδομένους θιάσους πάλι, χωρίς φωνή,

χωρίς, ένας μόνο, ένας να βγάλει τη μεγάλη κραυγή.

Γνωρίζω με το μολύβι γόνιμο την αγάπη μας χώρα.

Λέξη μεγάλων θαυμάτων, λέξη μεγάλων βημάτων.

Πώς θα γεννηθεί, πώς θα τολμούν όλα τα δάχτυλα

πώς, με μεγάλο το φως, τα μάτια, πάλι αγαπημένα.

Ιδανικά και ασημότητες μακριά θα μας πηγαίνουν

πατώντας σταθερά, χωρίς μάταια, χωρίς λαμπερά

κι ανασαίνοντας με όλες τις ιδέες θα γυμνώνονται

για ένα πάθος μυστικό, που αιώνιο σέρνει το χορό.

Γνωρίζω μια άλλη γλώσσα και μια άλλη καρτερία

πολλά που ποθούν άστρα της πατρίδας ανταμοιβή.

Γνωρίζω, όσα έχω βασανίσει, όσα έχουν βασανιστεί.