ΕΛΕΝΗ

Όπως πετούν οι χειμωνιάτικοι γλάροι

όπως λευκοί και περαστικοί διαβάτες

σ’ ακούνε και φυλακίζονται με το αιώνιο κλάμα.

Η ίδια μένεις η αγαπημένη τους

η ίδια δική τους στερημένη ευωδιά

απ’ τα δικά σου φιλιά

κι απ’ τη συντριβή τόσων θεών.

Όπως πετούν οι χορευτές κι οι γητευτές

ανοίγουν μαζί μια μεγάλη βασιλική πύλη.

Όπως όλα φαίνονται, τόσο πολύ να καίγονται

οι θρόνοι που γεννιούνται, που σπαράσσονται

όπως κι εσύ σαν το μεγάλο κερί που λιώνεις.

Με τις αντιφωνήσεις μεγάλων και σπουδαίων

ποιητών βήματα, ως μέσα στα υγρά λαρύγγια

με τα σκαλοπάτια αλήθειας από ανοιχτά στήθη

κι όπου, κάθε απαίσιο σκουλήκι μας ακουμπά.

Σαν ανθάκι της ζωής που ποδοπατιέσαι

σκιάς πέρασμα στο απάνθισμα των θησαυρών.

Με μια άλλη βασιλική πύλη θάλασσες ουρανών

κι εσύ ξάφνου ανοίγεις στους χειμωνιάτικους

                                                   γλάρους

δια της αφής του φωτός,

με τις εικόνες της ευκρίνειας που κατέγραψες

τη μαγεία της δημιουργίας που μας επέστρεψες.

Κι οι διαβάτες δια των όπλων της σαγήνης σου

άπλωσαν, τα μεγάλα φτερά της ευθυμίας τους

πάνω στο δέλτα της καθημερινής μέθης τους.

Κι εγώ που αγαπώ τους μεγάλους χορευτές

και πιο πολύ τους μεγάλους γητευτές

με σένα στα χρόνια που σαγηνεύτηκαν

απ’ τη δική σου ομηρία

απ’ τη  δική σου μαρτυρία.

Μπροστά στην άλλη πύλη των χαρισάμενων

τόσοι ζωντανοί κι ανεξερεύνητοι

θρύλοι, που μιλούν με τα δικά σου χείλη

μιας συνεχούς και αναπάντεχης ιερότητας.