ΚΥΛΩΝΕΙΟΝ ΑΓΟΣ

Πλανιέσαι, μέσα στα ολοκληρωμένα χρόνια.

Πλανιέσαι κι ο πειρασμός, που μεταγγίζεις

τυφλές ηδονές, απ’ το καταραμένο μέρος.

Όταν το ιδανικό ταυτίζεσαι με κάθε ανάγκη

αφήνεις, αυταπόδεικτης εξέλιξης το στίγμα

κι απ’ το ιδιαίτερο μέτρημα του ανθρώπου.

Πλανιέσαι, πάλι σκορπίζεσαι για το οίδημα

και με ιάματα, υγρή η τέχνη, τόσο μοναδική

μέσα σε μαύρα στεγανά, καταχθόνια ψάχνει.

Η πλάνη ένα βουνό και στο γλυκό μου μέλι.  

Στο ασύλητο εύρημα και με το ένδυμά μου.

Πλανιέσαι, ψυχή των ερειπίων, νωπή σκόνη

σε στήλες κραυγών σε αοριστίες τυράννων.

                        Γίνεσαι με το κέντρισμα, βαραίνεις στη λήθη

μια νέα σταγόνα του αίματος, μαζί να πετάς

σαν μια μέλισσα της επιθυμίας βασίλισσα.

Ανάμεσα σε τόσα ιερά και βασανιστικά εγώ                             

                        ώρες του κάθε δράματος οι ερινύες προδίδουν

καθώς, της θεάς Αθηνάς, διχάζεσαι το κλέος.

Άντρας πλανιέμαι και με τις ιερές ενοχές μου

σα φωτεινό πουλί πετώ με το Κυλώνειον άγος.