ΜΗΔΕΙΑ

Επιπλέεις του μύθου

είσαι σταγόνας κόσμημα

Δεν έχεις μόνο σημάδια

έχεις και ψυχή

μαζί με το αίμα να σε λευτερώσουν

Επιπλέεις του μύρου

με την πληρότητα της ευωδίας του χρόνου

του ονείρου κρατάς

των τύψεων την αρχή

της νομής του κλήρου

Ένα ζύγισμα ερώτων του ανθρώπου

ένα μέλημα του ποιητή και του δαίμονα

της μεγάλης δόξας τη θέλησή σου αυτή

Ερωτική σταγόνα θα σε βρίσκουν

θα σε δικάζουν

πηγές του αόρατου σιντριβανιού

πληγές που θα μένουν σαν άγια

σα νωπά προσκυνήματα

μαζί με φαύλους και νοσταλγούς

με κυρωμένους της μέθεξης

Πάλι αρχή κυλάς στο νιογέννητο φως

Τι σε κάνει και γδύνεσαι μοίρα ψυχή;

Ποιος ορφανός φθόγγος;

Η μισή μου ζωή;

Η άλλη γλώσσα που δεν έχω;

  

Νοιάζομαι κι εγώ στην αφετηρία

για το χρυσό δακτυλίδι της μόνης χαράς

για τη διαδοχή της ματαιότητας στο θρήνο

για τη σπορά της μεγάλης ακολουθίας

ως το λαβύρινθο με τη σφοδρή συγκίνηση

πως πάλι θα σε δω

όπως ένα άστρο που δαμάζει ο Μινώταυρος

Νοιάζομαι κι εγώ για την ερωτική καμπύλη

για τον Ιάσονα που φυλάει ρόδα γδαρμένα

σ’ έναν ίλιγγο της εικόνας που βγαίνει

που ρέει και αδιάκοπα φυλλορροεί

πάνω στων καλών και φοβερών την ιερότητα

Δε βρίσκω άλλο φως

ημέρα και νύχτα ποτέ ο θρύλος σου δε δύει

Επιπλέεις του μύρου

Το σώμα σου είναι ορατό πάνω στη χάρη

Κι εγώ

πώς μπορώ να σε αγκαλιάζω;

Κι εσύ

πώς μπορείς εσύ και η σκιά σου;

Αιώνια βαμμένοι με το αίμα

Πιστοί στα χάδια

πιστοί στο μαχαίρι.