ΛΕΞΗ ΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙ

Πώς μπορώ εγώ ή εσύ αλήθεια και ηδονή

πώς μπορώ να περνώ την τελειότητα, την αιωνιότητα

Πώς μπορώ να ζω και ν’ αφουγκράζομαι

τους νόστους που μ’ αφήνουν,

με τις μεγάλες εξαρτήσεις και είναι αμείλικτοι

Πώς μπορώ και πρέπει με βλέμμα που ακτινοβολεί

πώς μπορώ να έρχομαι σα νέος σπόρος

σε τόσες ημέρες θεών που είναι κοντά

που είναι οι ντροπές

που είναι οι μοναδικότητες

είναι τα βρέφη της καρδιάς

είναι τα βρέφη της καταιγίδας

Πώς μπορώ με τόση υπεροψία μέσα στο κοίλο

πώς μπορώ απ’ το δικό μου αίμα να σε βρίσκω

με το νανούρισμα πώς μπορώ

με της ενοχής το μεγάλο σκουλήκι

και το μήλο το αρεστό της πληγής

Ο αφρός της λύπης κι η αφρόκρεμα λείπεις.

Πέταγμα του ύπνου απλώνεις τα μάτια

σαν παράξενος αετός επάνω η δικαιοσύνη

με το ζεστό καιρό με τους ήχους της φυγής

κι ο θεός πριν πέσεις, πριν τους μύθους δέσεις.

Πώς μπορώ

πώς μπορείς κι η ομορφιά στον υπέργηρο αρμό.