ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ

Εσένα έχω εσένα ποθώ εξόριστη μνήμη

στην ηδονή της παρόρμηση για το ρόδο

όταν τρέμουν τις αλυσίδες τους όνειρα

όταν η σπονδή της αλήθειας στην εικόνα

δείχνεις με τα λάφυρα που φέρνουν κύμα

που αλλάζουν στο βήμα των κλήρων τιμή.

Εσένα έχω εσένα ποθώ εξόριστη μνήμη

και οι παρείσακτοι τρέμουν τους νικητές

οι εκπλήξεις μέσα στο στίβο συνεχίζουν

οι τρωτοί έρωτες οι τρωτοί των γενεών

όταν την πληγή βασανίζεις βασιλικός

όταν το μύρωμα κρύβεις όλη τη νιότη.

Εσένα ποθώ εσένα τίμια εικόνα ιστορία

στην παρόρμηση χτίζω κι ονειρεύομαι

το ίδιο της στοργής της ουράνιας φυγής

το ίδιο που μένεις στο μετέωρο λαβύρινθο

το ίδιο μιας αόρατης μηχανής θραύσμα

το ίδιο πάλεμα με όλα τα ξερά αγκάθια.

Εσένα ποθώ εσένα τίμια εικόνα ιστορία

που έρχεσαι που γίνεσαι μετά σαν ήχος

λυτρωμός κάτω απ’ τον ίσκιο της ελιάς

κάτω από σημαίες από μέρη των πόνων

από καλοκαίρια με την έλευση των καλών

με τη μέριμνα των παθών της αλήθειας.