ΗΡΙΔΑΝΟΣ ΧΡΥΣΟΣ

                                    Ελπίδα απ’ τους θεούς να περιμένω.

Ο κορμός ζεστό λάφυρο με τη ρήξη

                                    με το κενό και της δικής μου ψυχής.

Πού με πάς;

Στον τόπο που οι δαίμονες των πόθων

                                    παραμερίζουν στο αγνό τρεμόπαιγμα

                                    φαντάζουν στο μελλοθάνατο σπέρμα.

Πού με πας;

Ελπίδα μέσα στην υγρή κατακόμβη  

των ανθρώπινων οι σκιές στη σειρά

                                    μέσα στους κύκλους της ζωγραφιάς.

Ελπίδα απ’ τους θεούς να περιμένω

                                    τους αιώνες και στη μεγάλη καρδιά

που αφήνεις με τα ορθάνοιχτα μάτια

                                    με το χρώμα σου ο χρυσός Ηριδανός

                                    με κορμιά με γόνατα που σέρνονται.

Πού με πας;

Εσύ κι εγώ.

Ποιός μας ακούς;

                                        

                                    Ποιός σφιχτά μας αγκαλιάζεις;