ΝΟΣΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΩ

Αυτά που με μαγεύουν τα μαζεύω με χρώματα

από παιδί με σημαίες, με μάτια φωτεινής καρδιάς

με τα νάματα καθαρών λογισμών κάθε φορά.

Λέξεις ζωής κι άλλες που ανηφορίζουν απότομα

στιγμές λιτές, στιγμές με χάρη, λέξεις δίνουν

και πίσω απ’ το παραβάν στιγμές των ηρωϊσμών.

Πόσοι κείτονται, μπροστά, ηδονικά τόσο βέβαιοι,

που ξέχασαν, στα μυροβόλα όνειρα και στη γη

κι οι μεγάλοι τους φόβοι κρατούν αιώνιο γέλιο.

Αυτά που με μαγεύουν τα μαζεύω με χρώματα

κάθε φορά με συνείδηση απ’ τα μελλούμενα ίχνη

κι όταν ομορφαίνουν, της αθανασίας τα μεγάλα

φτερά, που απλώνουν, που θεριεύουν τα βάσανα.

Κι όταν κυβερνώ, μιας πόλης ακόμα που ξεπέφτεις,

αφήνονται σταυροί και με μονοπάτια απείθαρχα,

και βέλη και κραυγές παρθένων που μ’ άγγιζαν

τα πένθη, σαν ηδονές και στο μεγάλο μπάλωμα.

Αυτά που με μαγεύουν τα μαζεύω με χρώματα

από παιδί που έχω σάρκα, όνειρα ακόμα να μιλώ

και πάνω από τόσες υπάρξεις που έχουν δεηθεί

που έχουν επιθυμίες, οι τέρψεις όλες έχουν χαθεί.

Οι νοσταλγίες μου αγγίζουν σε πολλές φυλακές

τ’ αρπακτικά της αγάπης, τις λέξεις των ιλίγγων.

Αυτά που με μαγεύουν τα μαζεύω με χρώματα

αιώνες τα φιλώ, κλέβω τη δόξα απ’ τους ροδώνες.

Αυτά που με μαγεύουν στον αιώνιο εξοστρακισμό.