ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

                           

      

Ρόδο  στα  χείλη   

μέσα  στην ελευθερία.

                                   

                                                Στάζεις

χάνεσαι η αλήθεια.

Όνειρο που αδημονείς

όνειρο που σπεύδεις

άρωμα των παθών.

Με το νόστο

ως τους μνηστήρες

φόβος η σκιά 

φόβος με τη  βραδύτητα.

Ο φόβος απ’ το μέλλον.

                                    

                                                Διαδοχή ματαιότητας

ο μίτος του ελεύθερου

με το χρόνο του λαβύρινθου

με τον έρωτα της Μήδειας.

Μέσα στο στεφάνι

άλλος δεν υπάρχεις

ο ήχος της μνήμης.

Στη λόχμη

στη δυσπιστία της αφής

με το χέρι

που παίρνεις τη συνείδηση.

Σχίσματα

απ’ τη ροή του διχασμού

λουλούδια που αγγίζουν.

Στο κεντρί το χώμα

βρίσκεις διψασμένη γη

βρίσκεις φως που ονομάζεις.

Νόστος με βλέμματα μύριων

η πανδαισία με τα γινάτια

των θεών οι σπόροι

που έχουν κτιστεί.

Πάντα οι τέλειες αγάπες

ο άντρας κι ο λόγος

άρωμα περνάς στην πνοή.

Κοντά στην έρημο

καυτό σημάδι

κοντά στη θάλασσα

γαλάζια τύψη περνάς.

Βρίσκεις έλεος

ουρανός που στάζεις

απ’ την αμμουδιά

βρίσκεις φτερούγισμα.

Βρίσκεις η πράξη

μισή ζωή

μισή δοξάζεις

ένα βεγγαλικό

ένα φτερό γαλήνης.

Είναι οι γενεές

είναι κορμιά από φύλλα

που ανοίγονται

μπουμπούκια στο τραύμα.

Είναι οι μεταμορφώσεις

σκηνές με άρωμα από γιασεμιά.

Είναι οι πολύτροποι εφιάλτες

στο απόγειο

στη γονιμότητα.

Είναι κίνητρα προσφιλών

είμ’ εγώ

κι ένας ο θεός μαρτυρικός.

Θέλγομαι στην άρτια εικόνα.

Είναι οι μύριες επιλογές

διάδοχες στο χρώμα του τόπου

διάδοχες στο χρώμα του τρόπου.

Πώς έγινες σώμα της τύψης

ακαριαία αυθεντικό;

Πώς έγινες τέλμα;

Η τέχνη που σε ξανακαλεί

η θυσία που σε κλονίζει.

Οι πορφύρες καταπίνουν

οι δεήσεις κι οι ψαλμοί

διψασμένα τα λουλούδια.

Τα μνημεία σαν χαλκεία

μένουν στη φωτεινή γραμμή

στο ταρακούνημα του πάθους.

Με το κάτοπτρο

λίγη απ’ την αιώνια γαλήνη

λίγη απ’ τη θωπεία

απ’ την αιώνια κίνηση της λέξης.

Ως νοσταλγία του κοίλου

πίσω απ’ τον άγγελο

επιμένεις ψυχή του δρόμου

επιρροή που πλανάσαι.

Γνήσιο το σπαθί

γνήσια η λάμψη

κέρβεροι μικροί θεοί

τόσα στρώματα.

Τύψη βγάζεις το πέπλο.

Είναι οι κρίνοι

που απέμειναν

οι οδοιπόροι του οίκτου

Τόσο νωρίς και τόσο αργά.